inloggen

biografie: Frans Bude

Franciscus Hyacinthus Gerardus Antonius Budé [Maastricht 1945 - ] 

Na de kweekschool voor onderwijzers te hebben doorlopen was Frans jarenlang werkzaam in het onderwijs; vanaf 1988 nog uitsluitend actief als dichter en beeldend kunstenaar. Budé debuteerde in 1968 met gedichten in Elseviers Weekblad. Daarna verschenen gedichten in Raster, De Gids, De Revisor, Yang, Parmentier en Dietsche Warande & Belfort. In 1984 verscheen een bundeling van zijn poëzie onder de titel Vlammend marmer. Voor het Limburgs Dagblad schreef hij vanaf 1984 over beeldende kunst en literatuur.

Budé's poëzie is hermetisch van aard en de thema's die hij behandelt zijn dood en verlies. Daaraan is alleen te ontsnappen door menselijk contact en vooral door de verbeelding in het vers. Hoewel veel gedichten van Budé een autobiografische, aan streek en tijd gebonden oorsprong hebben, schrijft hij zijn poëzie daarvan weg en streeft hij naar een abstractie. Daarbij speelt hij vooral een talig spel, waarbij door afwijkende constructies het zogenaamd bekende vervreemd wordt. Vanaf zijn eerste bundel blijkt Budé gefascineerd door uitgestorven of gevangen dieren. In Vlammend marmer zijn dat dieren uit de Krijtperiode, in Grenswacht (1987) en De onderwaterwind (1991) zijn het gevangen of gekooide dieren.

In later werk wordt de oorsprong van zijn gedichten concreter en herkenbaarder verbonden met zijn geboortestreek. Zo is hij in De onderwaterwind gericht op het landschap van Zuid-Limburg. Daarna worden zijn gedichten steeds toegankelijker, maar ze worden niet minder autonoom.

Budé huldigt de opvatting dat poëzie vragen moet opwerpen en interpretaties open moet laten.


Inzendingen van deze schrijver

3 resultaten.

(In het klaarlicht)

gedicht
3.2 met 33 stemmen aantal keer bekeken 15.353
Als dan het zand verstuift, de duinpan rond om te ontvangen, dan, in andermans droom, duik ik weer op. En kom om mij te omringen, mooier dan ooit, met jou uit de schemer van het sparrenbos, het omtrekloze, te herkennen aan het zwenken van het duister, hangend aan de takken, zwaaiend steeds,...

Op zee

gedicht
4.1 met 17 stemmen aantal keer bekeken 8.998
Voor H.C. ten Berge Dat de veerboot langs de kustlijn kruipt, tussen zeeen door wij het einde van de dag betreuren. Zwak gestommel, middernacht reeds lang voorbij, ruw het oppervlak - en niemand het merkt. We zijn al weg, denken ons een haven in. Het past zo nauw: de auto in het ruim...
Frans Bude4 augustus 2004Lees meer >

De trein loopt prachtig binnen

gedicht
3.6 met 40 stemmen aantal keer bekeken 13.985
Te wachten op de trein, uiterst moeizaam over de grijze brug, een gele bloem springt open, helder in een draai, en valt niet om. De bloei is een begin, de trein loopt prachtig binnen, is een engel, strijkt langs de perrons. Om niet te verdwalen stappen we in, jij, bedachtzaam, tilt je...
Frans Bude9 januari 2004Lees meer >