Alle inzendingen van Kees Keizer

Wonderlijk werktuig in het land - de sloot - in de schoot van de aarde gesleten meanderend buigzaam met star eenrichtingsverkeer jaarringen vlinderen over haar zanderige buik de boorden groengesluierd steenkoollagen in haar tooi wierig fladderende vezels met de rug naar de bron een verdord seizoen legt haar schijnbaar droog en dood…

Daar natuur geen kitsch kent brengt ze uitsluitend kunst voort soms kaal en karig dan weer rijk en uitbundig alleen op de kim tussen zwerk en bodem bouwen mensenhanden smakeloze werken vol edelkitsch is het daarom dat de Schepper de einder zo dun mogelijk getrokken heeft?…

Ik kiezel langs waterwegen waarin ik in grillige patronen een bont mozaïek van dagen schik helder en klaar alleen rimpelende uren giet ik in dempend matglas daar niet alles te dragen valt.…

In een vloeibare wereld van reflecties gaat de waard kopje onder draagt de toog geen glazen aan de wand een schilderij waarop de gulden snede elke scherpte verloren heeft botte lijnen in verwaterde compositie ze vullen gezonken stegen met trambanen zonder haltes een blinde reiziger tast naar de vluchtheuvel - het perspectief - nergens…

Later op dag duiken er curieuze gaten op bejaard daglicht waagt er zich zonder enige rimpeling te water een troebel theezeefje schept zilvergruis uit de reflectie verdwijnt als kruimeldief in de kruipruimte van het ondermaanse als een groene draak zwermt geboomte langs kartelranden eindeloos bladspuwend in dode wind uit de stilte rijst…

Zoals taal is er geen vorm dat water niet beheerst grillige wanden en massieve randen omarmen zeeën en oceanen die meedogenloos stranden duinen en dijken testen elke golf opwellend uit diepe troggen is een woord op de lippen van de branding daar schuimt het spuwsel van zeegeesten tot onleesbare ruige verhalen vloeibare bladzijden…

Schraal verschijnt in de toppen de schijf die de dag ontmaagdt tussen opgetrokken graskragen doezelt glimmend en naakt een gestreept plaveisel kruinen op stam ontwaken nog geen tint aangetrokken bloemen komen in bedden bij half dromend de ranke halmen uit de wetering staan wolken op een lichte bries wuift ze op wegen van heden tot…

De Veluwe legt haar vloeren zoals eeuwen geleden hard en ruw soms in losbandig scharlaken avondlicht dan weer ingetogen in krijtstreepjes van pastel elk schijnsel wacht geduldig op wiekslagen en reeënsporen - taal van passages - sprokkelaars en eekschillers verzamelaars van karigheid zwoegen er zwijgend sprengen springen uit sompig…

Er is een land waar sporen worden achtergelaten zonder ze ooit terug te vinden de wegen zijn er zwak en vaag geen huizen aan de flanken de geesten van het landschap wonen zonder dak en wand vlak zijn de velden zelden grillig de waterranden van de oceaan sentimenten slaan op holle rotsen de trom de melodie van de maanstand bevrucht het…

Je houdt stil, hurkt en ziet dat zonder bestek of zichtbaar plan een stroom vormen van verbazing bouwt je vraagt om traagheid om te ontdekken welk spel het water speelt een draaikolk als antwoord lang zoek je naar de hand van de meester die uit druppels beelden houwt je voegt tranen toe ongebruikt vloeien ze derwaarts dan keer je de maalstroom…

Hij draagt de dagen van een oud land zijn aanblik even grijs als het licht van een gesloten mijnstreek - waar onzichtbaar littekens zich in donkere gangen als versteende navelstrengen dwars door de leeggeroofde aarde zwartommuurde wegen banen - gevallen maar niet gevloerd verdoofd en schijnbaar zonder levenssap wordt nieuw leven voortgebracht…

De spiegel kent al mijn dagen de twinkelende morgens met vers opgestegen zonlicht frisse tijden als aanloop naar een ongepelde dag als een maagd glanst het onbevaren water onwetend van verre spanen en peddelslagen het jonge uur kent slechts één kleur - de tint van ontdekking - ook de stervende reflecties van dit etmaal vallen stil in een schimmig…

Op weg naar zee passeer ik luchtkastelen en woningen zonder bewoners vervallen oude huizen die als losse hulzen na het treffen in het landschap liggen de daken bieden geen beschutting meer gunnen de roofvogels een onbelemmerde blik in de lege buik van bescherming slechts een verstomde angstkreet houdt zich uiteengescheurd verborgen in uitdijende…

Over de zeebodem, ooit nijver drooggelegd vloeit opnieuw treurig vocht rond levenloze karkassen - een mengsel van bloed en tranen - langs bomen in vormen van catastrofes een eenzame schelp treurt om de gestolen liefde van haar godin de mismaakte aarde komt woest en ledig terug bij haar geboortestaat wachtend op alles toedekkend hemelwater…

Tussen de morgen en de avond dwingt het rietland mij naar vurige oorden daar geraak ik op bospleinen waar op binnenplaatsen van dakloze vertrekken kleurig bluswater zich schuilhoudt daar wacht ik op de oordelen die vonnissen met zich meeslepen en als bliksemschichten inslaan daarbij de vlammenzee verder mijn land opsturend ik wenk het vocht…

De komst van kennis brengt het mysterie om laat mij onnozel aan geheimen pluizen om de rek te testen van lenige geheimen.…

In de nachten van de vroegste maanden van elk passerend jaar bestaat er iets dat water drijft om zich te verharden om voor vormen te kiezen die oude wetten niet toestaan maar water laat zich niet strikken in richtsnoeren van gewoonten het uiterlijk wordt in contouren gegoten van warme verbazing zoals dichters profielen schetsen van onbestaanbare…

De houten zee schep ik in blikken emmers drenkelingen worden eruit gezeefd sloepen en boeien werp ik terug op de door eb schoongespoelde bodem een zwoele bries blaast de kleuren droog dolle meeuwen storten zich op een zeekaart zonder water duinen en dijken kijken werkloos toe in het stuifzand dolen de schippers er valt vers licht op eeuwenoude…

Onhoorbaar en nauwelijks gekend draait er iets uit de duistere lagen van de aarde ons een rad voor de ogen heel even soms en slechts voor waakzamen wordt het oververhitte vliegwiel van onze doldrieste planeet als waarschuwing getoond.…

Alsof ze iets te verbergen hebben - winterbomen met in gure wind wandelende takken - gesluierd in de wiegende vrieskou geworteld in winterbeelden ruw behangen met de dood in nerfstructuur aan hun schenen ligt nu loos en gesteven in wolkenzweet de afgeworpen zomermode een hoogzomerse heerlijkheid vergaat in de stilte van het bevroren…

De ruwe aard is verraderlijk weggestoken in valse vormen van schijnheiligheid worden de ijskoude tonen verborgen een arglistig zomers gezicht dient warme, bekorende beelden op façades vol venijn hemels toneelspel chanson zonder zuiverheid afgestorven handen strekken zich hulploos naar het voorgespiegelde seizoen een hunkering naar…

Uit het dorp komen de lichten aanwandelen geesten uit kerken en hoeves geen keuze voor een richting schijnsels zonder schaduw ergens loeit nog een vergeten koe de kille winterdagen in een landweg rust zonder passerende last - wat voorbijtrekt is vederlicht - ver weg blijft een illusie achter op zolder staan de schapen geschoren en dicht…

Nee, niet dromen, dansen of zweven - jargon voor vastgelopen dichters - maar woorden waar aan gewerkt moet worden hakken, breken en priemen dwars door weke harten en loze gedachten bloed moet stromen rijkelijk vloeien soms schrijven is krassen botten kraken en in vlees snijden rake woorden vinden die striemen en schrijnen als open wonden…

Een vertind landschap verbergt morsige schandalen verzonken in bladgerande meertjes op de oever staan roerloos diepgewortelde bomen ze brengen gebroken kleur en chaos aan het licht alleen de woorden hebben geen wortel ze zingen vloeibare slaapliedjes wat ooit gestold was wordt weer vloeibaar.…

Tegelijk gaan ze open de zevenhonderd vensters bijna onhoorbaar een eerste wiekslag de hemel opeens een geopende bundel waaruit alle gedichten wegfladderen witte verzen, zwarte verzen over vrijheid en ruimte en sterrenbeelden die elke seconde van betekenis veranderen het zwerk rijmt eindeloos onnavolgbaar het ritme van kwetterende zinnen…

Er is een huis uit de schemertijd ver weg in het wazige van weleer met schilfers en scherven in een bont mozaïek boeketten wandelen door de hortus jij zweeft nog altijd door de vertrekken in zwierige japonnen van valschermstof je vult de ruimtes met een glimlach zoals een zwaluw de zomerbries verrijkt je waait notities op elk woord dwarrelt…

We nemen de trein, dat wil zeggen, de trein neemt ons mee de jaren van volhardend vervoeren druipen van de geharnaste huid een kort signaal blaast de wagons het palet van het seizoen op gesproken wordt er nauwelijks mannen schommelen mee met de dans van de uitgewoonde salonwagen bleke gezichten onder zwarte hoeden schaakstukken achter gebroken…

De zakkende oktoberzon lijkt nog zomers dreigende ijlboden door westenwinden vooruit gestuurd brengen dreigbrieven en vage waarschuwingen de herfstwereld verkleurt van schrik maar verbleekt niet ze tooit zich in de mooiste tinten van het jaar de samenhang, van wat hoog boven maaiveld en watergang eensgezind openvouwde, verbreekt het solide…

We hechten aan fluwelen wanden zodat voeten niet vertrappen kunnen we vullen vaarten en kreken op majesteitelijke wijze kronen de waterwereld met transparant adellijk bloed betast ons met gesloten ogen minzaam langs blinde kades raap in gedachten ons weg van hier als sleutels voor de deur van de dagen en de poort van het hart.…

Vannacht vroeg ik mijn vader naar het geheim achter de terloopsheid van daagse dingen ik reikte hem de driftige deining aan van onze wanordelijke dagen sprak over de onmacht van voormannen en overmoedige vlagvoerders toonde hem de bloedsporen over bleke lijven wachtend sluimerde ik verder hij antwoordde niet misschien omdat hij al jaren…