inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 1.586):

Sotto voce

Zoveel soorten van verdriet
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo'n pijn,
maar het afgesneden zijn.

Nog is het mooi, 't geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden:
mazen van uw afwezigheid
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.
Arm en beschaamd zo arm te zijn.

Schrijver: M. Vasalis
Inzender: FFvK, 6 augustus 2011


Geplaatst in de categorie: afscheid

3.4 met 116 stemmen aantal keer bekeken 49.531

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Anna Kant, 9 maand geleden
Zij helpt mij elke dag.
Dank voor deze opzet !!!!
Shakirah, 4 jaar geleden
Het is een heeeeel mooie poëzie ik wou dat ik het had geschreven
Bas Nevink, 10 jaar geleden
En niet het snijden doet zo'n pijn,
maar het afgesneden zijn...

Prachtig! Te voelen als een geliefde de deur van het contact op slot doet. Je in vertwijfeling en beduusd achterlatend. Oh, wat voel ik me de laatste tijd vaak zo. Oh, wat bewonderenswaardig als je dat zo kunt verwoorden als Vasalis doet.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)