Gedichten

gedicht (nr. 2.734):

Afscheid van mijn lichaam

Waarom, mijn lichaam, was je mij zo weinig waard?
Waarom bleef ik zo koppig tronen in mijn hoofd
en woonde ik mezelf zo hevig uit?

O ja, ik hield van wijn, van zwaar doorrookte feesten,
lucide kaders en oneindig gulle lakens.
Zo leefde ik verlicht mijn tijd aan stukken.

Nu lig ik op een zaal, mijn hart, die logge spier,
verlaat me, laf als een gedicht laat het me staan
en voor het eind van deze avond zakt de dood
mijn longen in.

De zon was mij nooit opgevallen als hij niet
steeds onderging. Geen lucht, geen flonkering, geen hoop.
Waarom, mijn lichaam, heb ik nooit in je geloofd?

--------------------------------
uit: 'Slordig met geluk', 2016.

Schrijver: Menno Wigman
Inzender: kd, 29 maart 2016

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: ziekte

spijt

uitleven

vragen

3.7 met 10 stemmen

11.974

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Tim, 7 jaar geleden

R.I.P.

Joanan Rutgers, 9 jaar geleden

Een zeer ontroerend gedicht en dicht op of zelfs onder de huid van de dichter. Dat dichters er vaak op los leven, is een bekend gegeven, dat doen zij als compensatie voor de hooggespannen, energievretende staat van inspiratie, waar zij vaak in verkeren. Dat ze hun lichamen vaak verwaarlozen, komt omdat ze hun lichamen vaak niet serieus aanvoelen. Ze vertoeven liever in hogere sferen, maar fysiek afzien zou ook bij hun opleiding moeten worden inbegrepen. En meer seksueel genot. Gorter, Wolkers en Hemingway hadden dat wel begrepen. En die laatste zoop echt heel veel sterke drank!...

K.Bladzij, 9 jaar geleden

Een allesbehalve slordig gedicht.
Het riekt zelfs naar psalm 22...

Geef je reactie op deze inzending: