Het Huwelijk
Toen hij bespeurde hoe de nevel van de tijd
in d'ogen van zijn vrouw de vonken uit kwam doven,
haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven
toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.
Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij de baard
en mat haar met de blik, maar kon niet meer begeren,
hij zag de grootse zonde in duivelsplicht verkeren
en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.
Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond
het merg uit haar gebeente, dat haar toch bleef dragen.
Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen,
en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.
Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.
Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen
en rennen door het vuur en door het water plassen
tot bij een ander lief in enig ander land.
Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.
Zo gingen jaren heen. De kindren werden groot
en zagen dat de man die zij hun vader heetten,
bewegingloos en zwijgend bij het vuur gezeten,
een godvergeten en vervaarlijke aanblik bood.
--------------------------------
uit: Verzen (1943)
Inzender: I.A. (H), 2 september 2024
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: huwelijk
huwelijk
452.052
Geef je reactie op deze inzending:
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.
Ik lees daarin dat zij toch ook wel heel vertrouwd voor hem is. Dus zo erg is het nou ook weer niet.
maar voor een 28-jarige stel ik mij daar vragen bij...heeft hij plezier in het bitter en cynisch zijn?
Ongelooflijk dat het op zo’n jeugdige leeftijd is geschreven is.
Schrijvers fantaseren er maar wat op los. Het betekent helemaal niet dat Elsschot een hekel had aan zijn vrouw. Kennelijk kon hij zich een beetje inbeelden hoe dat kan, en hoe het er uitziet. Zulke schrijvers hebben een heel grote verbeelding.
Een ander voorbeeld is het gedicht 'De hand van uw dochter' van Daan Zonderland. (op deze site zoeken op 'postpakket hand'.)
Denkt er iemand dat Daan Zonderland, of Daniël van der Vat, ooit een afgehakte hand gezien heeft? Of dat hij dit heeft verzonnen vóór hij met zijn vrouw trouwde? Zijn schoonvader kon het trouwens waarschijnlijk niet lezen, want dat was een Engelsman.
Bijna zo zwaar als ik...
Na echtscheiding van 43 jaar huwelijk herkende ik mijzelf en ... mijn geliefde.
zo vergaat het een ouder wordend paar,
ze kijken naar elkaar
hier schrijft een man
maar een vrouw denkt er net zo over,
haar man, haar krijger, haar veroveraar
is als een gegroefde schors, vel over been
om van de rest te zwijgen.
Oud worden is elke dag opnieuw geloven dat het nog gloeiende binnenste de buitenzijde compenseert
Elsschot heeft de bitterheid prachtig verwoord!
hij wil scheiden van zijn vrouw en er vandoor gaan met een ander in een ver land
hij wil haar doodslaan en het huis in brand steken
maar dat doet hij niet
Maar doodslaan deed hij niet
want er stonden wetten in de weg en praktische bezwaren
en ook die weemoedigheid, die niemand kon verklaren
de wet verbiedt het hem
de praktische bezwaren zijn bijvoorbeeld: maar hoe dan? hoe moet hij haar vermoorden? wat moet hij met haar lichaam? wie kookt er dan voor hem? waar moet hij dan heen?
en die weemoedigheid (zachte treuring) staat voor de liefde die hij stiekem toch nog ergens voor haar koestert, hij heeft haar toch nog ooit liefgehad
later in het gedicht is de man oud en grijs. hij heeft God vergeten en God hem.
hij is onpersoonlijk, de man die zij hun vader heetten.
maar hij is bij haar gebleven
Vooral vanwege de weemoedigheid, die niemand kan verklaren en die des avonds komt wanneer men slapen gaat.
Zie ook dingenvanalledag.blogspot.com/
Deze mensen zijn onschuldig maar kunnen zich wel verdacht hebben gedragen. Het gaat dus om de zinsnede: tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren.
Dit alles n.a.v. het oppakken van een labiele man die brieven schreef over een onopgeloste moord om aandacht te krijgen. Hij laadde de verdenking op zich en werd bijna gek in hechtenis. Het is maar zeer de vraag of deze man gecompenseerd wordt.
Ik ben het zelden zo volstrekt met iemand eens geweest. Treffend geformuleerd. Hulde!
Het is een mooie weergave van een triest verloop van een huwelijk. Er zijn nu eenmaal ook trieste dingen in het leven.
Het verandert mijn mening over mannen (en vrouwen) niet, al wens ik niemand dit verdriet toe.
Het maakt mijn visie op mannen niet positiever.
;-)
Huwelijk
Nu ligt hij daar, aan 't einde van zijn leven.
De rimpels van de zorgen hebben zijn gezicht doorploegd.
Waar is de overmoed, de levenslust gebleven?
Hij heeft te fel geleefd, en veel te hard gezwoegd.
De jaren zijn voorbijgegaan,gevlogen.
Wij hebben samen lief en leed gedeeld.
Soms moesten wij elkaar wel eens gedogen;
Wellicht hebben wij ook veel tijd verspeeld.
Om onze eigenheid zo moog'lijk te behouden
Was er soms ruzie tussen hem en mij.
Dat hadden we voorzien voordat we trouwden.
We dachten: ach, dat hoort er immers bij.
We hebben samen achterom gekeken
En zeiden toen: 't Was weliswaar niet alle dagen feest.
Maar uit het resultaat is zonneklaar gebleken:
Het was de moeite waard dat wij er zijn geweest.
J.W. Kronemeijer-de Boer (1992)
echt prachtig.