Netgedichten over tijd

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 1.737):

Als de dageraad straalt

O zo klein en mooi
puur uit onverwachte hoek
lach van dageraad

Hoe het geheim van de nacht
wordt onthuld op klaarlichte dag waarin wereld
ontwaakt uit een diepe slaap in dit vluchtig moment: een horizon
rondom van waar haar heel gevoelige wangen blozen onder de wakende maan.

Wanneer je dit ook nog eens van
dichtbij kan beleven of ervaren doordat ze een
ongekend zacht uitstraalt: een vogel die deze gelegenheid inluidt
met gezangen, het ruisen van water tot schittering van kleuren, een ongezien wonder.

In de wieg van het leven waar liefde
in al haar vormen zegeviert terwijl ik vanuit zinderende
ether natuur zal gewaarworden en waarnemen daar er niet veel nodig
is om m'n breekbare-en-kwetsbare in beroering en vervoering te brengen, een raken nabij.

Het goddelijke fresco, een lust voor elke
zintuig, waarin de glimlach van het ochtendgloren zijn
handtekening aanbiedt om te beminnen en koesteren tegelijk bij uitstek
de plek waar mijn blik zichzelf verliest in de mooi- en schoonheid van hemel; elke keer weer.