Alle inzendingen van August Vermeylen

'k Ben als een land dat strekt in middagzon Onmeetbaar liggende akkers en deining Van woud en duin, tot waar de horizon Vergaat in 't licht van eigen verreining. En 't evenwicht der wereld koelt de gloed Van mijn verzwarend vlees en broeiend bloed Tot eindloos aardrust en deining Van krachten die geen mensenhand overwon. In stralenspel…

Mensen zijn lelijk, met hun lijf mismaakt Door 't zwoegen, 't droevig kleed en de eeuw'ge ziekten; Hun geest is laf, of zij voor 't leven schrikten, 't Ondoofbare, dat rond uw schijn-zijn waakt, Verkracht smartvlees, dat nooit de banden braakt Waarin u wevers van de dood verstrikten Uit duistre nacht! Vleesogen die uw blik ten…

Hoger dan schijn van 't mensen-zijn in grijze guurheid droef neergebogen, - vèr bóven logen van levensbanden, wílde ik gebouwd een hemel voor mijn puurheid, als prinsenkind van langverloren landen. O ijsglanzige wijdte mijner landen, ijslichtend licht doorschijnend als goudraggen bevend! o recht, en bleek van kuisheid, herléven kind!…

Als een zang die langzaam en machtig wiegt, Uit de verte aansuist en dan weer vervliegt, En op nieuwe wind Me nauwer omwindt, Hoor 'k steeds het geruis van de zee. Waar ik ben.... ik wandel langs zonnestranden, Alleen met het ruisen der baren die branden, Zachte branding die schuimt Naar de guurklare ruimt', Witte ontrolling…

Grote onvoldane, o albezielde Zee! Laat steigrend nu die storm-hoogdag opjoelen, Zee! Zee, die twijfel-lach en kreet van wee Als scheurend uit uw diepst-grommend omwoelen Lost in het hijgend duizendvoudig mee- Opjoelend leven, dat in golf-krioelen Verlangt en zwoegt, of 't uit zichzelf zich streê, Om zijn diep eeuw'ge dieper toch te voelen!…

I Ach! niet meer lijden in al ons gedachten! We zijn zo laf van 't onbereikend trachten, we zijn 't ‘bijna’ van alles toch zo moe! Ons dromen zijn we moe, en 't kwade en 't goede zo moe! en al ons nutteloos gedoe, en àlles, - en ons onmacht zijn we moede! - Arm knaapjes in een woud, heel ver van 't huis, die schreien om 't ontrustend…

Mensjes, ik weet hoe leeg zijn mensgebaren, 'k Weet dat de woorden door de mens gezeid In 't ijle slaan, en 'k praat en lijk verblijd Of droef, mijn vrienden en beminden, maar en Haat noch bemin. En geen van wie daar staren Met dode blik, o ziel, weet wie gij zijt, En dat rond uw geheimen wonderbare Elk mijner woorden strekt een eenzaamheid…

De klokken van ellende en dood, de klokken! Ze luien over de oude en grijze stede... De klokken luien! Hoor, ze brommen hol in 't bonzend schomlen van de zware klepels, en breken bronzen klanken, morzlen klanken, die rollen traag, eentonig traag, en zweven, en zich ontbindend dof en doffer smelten, en sterven terendzacht door de…

Vlij u hier onder warme schaduw, En versterve in het mijmerend lied, In het lied der bomen uw lied. Zie hoe rein en eenzaam hun donker Met het eindeloos hemelgeflonker Verglijdt in de effen en langzame vliet. Ach kind, weet ik nog of ge droef zijt, Weet ik nog of ge lacht of niet?... Ons lachen en twijflen en wenen Vervliegt in 't gestraal…

Als een zang die langzaam en machtig wiegt, Uit de verte aansuist en dan weer vervliegt, En op nieuwe wind Me nauwer omwindt, Hoor 'k steeds het geruis van de zee. Waar ik ben.... ik wandel langs zonnestranden, Alleen met het ruisen der baren die branden, Zachte branding die schuimt Naar de guurklare ruimt', Witte ontrolling…

Nu zijn de tijden rijp, dat zonne perelt op elk grasblaadje, en 't uitgespreid gelach mijn ogen doopt en mijn gedachten wijdt. Hoog staan de bomen in de jeugd der wereld als heiligen, en heel deze eeuw'ge dag is licht en wit, vol suiz'len wijd en zijd; ik hoor het sap in al de planten zwellen, en hoe, met stille wil, de schepping groeit…