Alle inzendingen van Hagar Peeters

Als ooit jouw aanraking geen beroering wekt dan ergernis of niets, als ooit de dagen zich weer sluiten in de aaneengeregen rij van opsomming zonder apotheose als de dood zich in ons heeft gemengd en vreugdeloos met ons aan tafel zit waar alleen nog de verveelde conversatie van de vorken klinkt, als ooit jouw bloed niet meer het mijne is…

Altijd op zoek naar een navelstreng nu de eerste niet langer bestaat, balanceer ik op de ragdunne draad van blik tot blik, tot het ogenblik dat ik opnieuw jij en jij ik. Een keten weer opeens hangen we boven het land. Geen afstand meer. In dit verband past het heelal met gemak in één hand. Ik snoep je lieve woordjes. Je tovert zoentjes…

's Nachts werd hij wakker midden op een ophaalbrug die bezig was omhoog te gaan. Dan rolde hij vanzelf zijn bed weer in. Of hij bevond zich op zijn kop in een karretje op de achtbaan waaruit hij zich liet vallen om tussen de veren te balanden. Eén keer viel hij in een roeibootje in slaap dat losraakte van de wal. Het bleek zijn eigen…

Ik zag de overburen op een ochtend hun koffers zeelucht pakken. Mijn karavaan speelkameraadjes was de staart van hun vlieger die wuivend uit het autoraampje onder een balkon bleef steken voor hij de hoek om boog. Ze togen naar de Zandkastelen Stad onder de rook van Amsterdam, zeiden de achterblijvers, zonder de rook van Amsterdam, zeiden ze…

Vanmorgen toen ik nog niet wakker was maar al niet meer sliep sloop onzichtbaar op gehoefde sokken het onheil binnen in mijn bed, vlijde zich tegen mij aan en fluisterde om mij niet te wekken mijn naam. Terwijl ik mijn ogen niet opende zag ik dat hij naar mij keek met ook zijn ogen dicht het kussen streelde dat hij voor mijn lippen aanzag…

Ja hoor. Je mag meelopen tot het stoplicht, of tot de eerstvolgende tunnel. Tot de derde straat rechts, tot de ingang van het park. Tot bij het ziekenhuis, tot voorbij het ziekenhuis, tot aan mijn huisdeur. Je mag meelopen tot in mijn kamer, tot het glaasje van het een of ander, tot ik mijn tanden heb gepoetst of tot het eerste ochtendlicht…

Soms is een pauze genoeg. Tel ongezien tot tien op je vingers in een gesprek voor je antwoordt; zo lang duurt de suggestie van luisteren. Blijf in de ogen van de persoon tegenover je kijken. Vermijd staren door zo nu en dan te knikken (volg de beweging van de kin). Wees vriendelijk als je aankomt. Voor je weggaat. Laat een aandenken achter…

Ja hoor. Je mag meelopen tot het stoplicht, of tot de eerstvolgende tunnel. Tot de derde straat rechts, tot de ingang van het park. Tot bij het ziekenhuis, tot voorbij het ziekenhuis, tot aan mijn huisdeur. Je mag meelopen tot in mijn kamer, tot het glaasje van het een of ander, tot ik mijn tanden heb gepoetst of tot het eerste ochtendlicht…

De eerste nacht die ze zonder slapen doorbracht in een schuur met hem aan wie ze haar eerste kus onthield onthoudt ze nog na vele nachten waken. Ze bleef daar liggen met haar ogen dicht niet wetend hoe te beginnen met wat door geen van beiden ooit eerde was verricht. Langzaam drong het buitenlicht door het raam naar binnen en met het licht…

Lente. De stilte is krols. Een lach komt ten val aan geluk. Twee vliegen breken het raam, weten dat het je de das omdoet als je voorgoed je lijfs- behoud aan gene zijde ervan zoekt rommelt de lucht nabij, stommelt een vrouw op de trap geur van lokroep verlaten vlinders bijtijds onderkomens om vogels, naar vlinders op zoek.…

Konden de doden zich herdenken welke woorden zouden zij vinden voor welke namen aan wie vragen wiens adem te doen stokken, van wie het leven af te breken? Als de doden zichzelf konden herdenken, hoeveel minuten zouden zij zich gunnen, is om de doden te herdenken de duur van de dood toereikend? ---------------------- uit: 'Wasdom…

Ik heb zo vaak mijn eigen eind bedacht dat het niet langer onverhoeds kan komen. Het moet wel zijn zoals ik het voorzag; de angstige uren in de nacht zullen ten langen leste lonen voor wie beseft dat van alle gedachten die ooit werden gedacht die aan de dood behoorden tot de meest gewone. ----------------------- uit: 'Wasdom', 2011…

Wat is zelfgenoegzaam? Regen. Wat is een kapstok? Een stille vriend. Hoeveel gaten telt een knoop? Het dubbele van een knoopsgat. Wat wil dansen maar kan het niet? Regen. Wat wil vuur zijn maar kan het niet worden? Regen! Wat ligt daadwerkelijk stil? Het hart van een dode. Wat klopt het hardst: het hart of de voet van de baby? ------------…

Als opgebaard leven ligt daar de boreling. Wie met hem te doen heeft, benijdt hem. Nog nauwelijks het niets ontrukt drukt hem al het juk van de vreugde De pose naast de teddybeer die opzichtig voor zijn beste vriend doorgaat. De bezoekers koeren; een hogere vorm van ademen. ------------------------ uit: 'Wasdom', 2011.…

Je bewoont al jaren alle kamers in mijn hoofd. Het lukt maar niet je te verdrijven. Ik heb er andere namen in gestopt, maar geen wil zo beklijven als die van jou. Ik vind hem terug in het merk kleren dat ik koop, je speelt mee in alle films die ik zie en zo vaak roept iemand je op straat dat ik me afvraag hoe het kan dat je uniek…

De maan rolt een loper van licht op het water. We waden ernaar naakt in het donker raken niet verloren langs de baan van de maan van licht door het water alleen zichtbaar voor dat van elkaar in ons lichaam. ----------------------------- uit: 'Loper van licht', 2008. Hagar Peeters is een van de genomineerden voor de verkiezing tot …

Je lichaam ja je lichaam je behaarde onbeschaamde lichaam je zinderend witte lichaam je languit liggende lichaam dat mij aanstaart met gaten en gleuven, met dotsels, kroezen en poezeligs of zich schuilhoudt in mazen en lakens of puilt uit pakken omvatsels, het is almaar je lichaam je lichaam je lonkend luibekkige lichaam je kronkelig wiggende…

Vannacht kwam ik mijn ouders tegen, twee bleke schimmen die naar elkaar toe negen in het witte licht van een lantaarn. Aan hun geluk te zien kon ik nog niet geboren zijn. Ze waren jong en heel verliefd. Een groot verdriet bedroefde mij omdat ik wist hoe het zou verdergaan. Zij schaterde om iets dat hij haar toegefluisterd had. Hij lachte…

Het is het lot van generaties dat zij altijd worden gescheiden, verschillende werelden binnendringen op dezelfde, deze ene, aarde. De toekomst laat geen ouden van dagen het verre verleden geen minderjarigen en de rest geen doden toe. Ze leven in elkaars schaduw. Na het opstaan van de dag liggen ze te slapen in kamers dwars door onze muren…

Ze is verschrompeld tot bezoekuur; op de tijden dat het haar geliefden schikt schrikken haar vissenogen even wakker uit hun dommelslaap en lacht zij haar gebit van kunststof venusbloot, als dit niet op het kastje ligt te grijnzen. Ze hoort gewillig steeds dezelfde vragen, Of het goed gaat, zo'n relatief begrip maar haar begrip is even onbeduidend…

hengelt haar rechterbeen onophoudelijk in de lucht, hinken vliegensvlug haar vingers rond het linker op en neer en gaan in één armbeweging over naar haar haren. Haar handen likt ze alsof, en strijkt ermee langs haar gezicht. Steeds hoger kruipt haar rokje maar daar gaat het nu niet om. Het gaat erom, dat zij de vlieg nadoet.…