Alle inzendingen van Jacob W.L.Looij

Ik pelde de jaren één voor één uit hun schil draaide elke maand om hun as Terwijl de tijd rozen baarde vroeg ik me af waar jij was Intussen hebben wij Abraham gezien En sjouwen moeizaam ons verleden argeloos tussen twee popsongs door het zonnige terras van Badlust op Tussen bier en wijn keken blauwe ogen ogenblikkelijk verstilde de tijd…

Golven breken stuk geliefden vinden elkaar zandkorrels breken los in oneindige tijd ronddolend Wolken gaan en komen geliefden kussen elkaar gebroken hout schuurt splitsers blijven achter Duinen keren het water geliefden trotseren stormen eb en vloed markeren de tijd sporen van de dood achter latend…

in liefde wil ik nog geloven al mijn hoop zit binnen brandend als een moeizaam vuur dat door sterke winden lijkt te doven verheerlijkt in alleen herinnering wordt het als het aardse goed te bang in een ondeelbaar hart gehuld in een wolk van schemering zolang de wind niet gaat liggen speelt het duister in mijn hoofd totdat het…

avond sluit fluisterend zacht de zomertijd met winst voor maanden lucht dunt grijs van regen lange dagen een depressie begroet de opkomende maan met slechts een bleke glimlach en neemt het uur met weemoed aan…

gedempt door water overstemmen hun klanken de stilte van de avond terwijl de nevel verstrooit nog zonlicht zoekt zoeken wij onder de sterren naar diezelfde passie…

wakker worden gaat traag ik laat vergeelde beelden die langzaam vervagen het spel der schimmen spelen gevangen in mijn grond als een boom die met eindeloze pogingen de hemel probeert te raken het is de storm die wakker maakt en takken trillend laat breken…

wij zijn de levende stenen die zich spiegelen in de duizenden doden uit het verleden…

ze remt in mijn geest de drukte maakt de sfeer die is verpest verovert harten waar het mij niet lukte dempt de spanning die er nog rest ze leert de regels en de wetten kan onzichtbaar zijn met velen doet woorden die ik spreek herzetten en laat de angst verdwijnen uit kelen toch is het mijn leven al is het af en toe maar even…

een aarzeling schemert in het duister terwijl wij verkeren in en illusie tussen dromen en ontwaken een offensief van denkers en dromers is onderweg naar morgen en zullen elkaar vinden in elke vleugelslag de vogel zal blijven vliegen de aarde zal blijven draaien de zal vis blijven zwemmen zolang de…

hier speelde ik op de dijk madeliefjes plukken de pinksterbloem bewonderen en dan de dijk af rollen naar onderen hier speelde ik tikkertje met de kinderen van de buren leerde draaien met de tol geen auto´s die er hinderden en wat beleefden wij en lol hier leerde ik schaatsen op de dichtgevroren rivier geen tijd die ons haastte…

herinneringen zweven zonder volgorde door onze geest sommigen dragen de geur van zouthout waarvan de kleuren vervagen anderen ruiken naar het strand waarop de eerste kus onze lippen raakte of zijn gehuld in de nevelen van spijt losgelaten in de tijd…

tijd bestaat niet voor wie wil dromen het vloeit als water vervliegt en raakt op drift als moe gevlogen vogels op hun trek naar noord en zuid zijn de minuten vervlogen in de tijd en wij zoeken naar beschutting in de verborgen dromen van ons hart als de lichten doven boven ons bed.…

och, was ik maar als was kneedbaar in elke vorm gedragen in jouw handen verscholen in het donker waarin ik als een sculptuur uit jouw verleden word gekneed gepolijst, gestreeld, bemind en kon zijn zoals jij graag zag och, was ik maar als oude wijn gekelderd met vreugde die in de late avondschemer dagelijks de lust verhelderd zodat…

het uur van afscheid nemen doet pijn waar het geliefden van ons wegrukt en de tranen vloeien van hartenpijn toch gaat men er zelden onder gebukt als de erfenis groot is en niet klein…

een oogjuweel glinstert erop los terwijl de tenenlikker zijn ding doet is het strand het grote smulbos waar de fatsoentroepen wachten op de vloed totdat de opblaasmoslims langzaam wegdrijven zonder de integratieladder ooit te hebben beklommen van het fraudeland waar zij verblijven en de vluchtbewakers rietmager een liedje zongen…

een storm met windkracht negen die door de hersenen woedt laat het lichaam spannen en ent zich vast in machteloosheid van het denken, geblokkeerd als een vastgelopen computercame doemen negatieven aan de horizon op het scherm van het bestaan ordeloos wiebelen de gedachten voortdurend onderbroken met pijnen onzichtbaar door het gekweld…

de peuter huilde elke dag wanneer moeder uit het zicht verdween zijn ogen zochten gevuld met tranen om zich heen hij brulde en stampte op de vloer denkend dat mama hem achter liet de puber claimde uit angst ging zeuren dreigen en volgen pijnigde zich met de gedachte dat zijn geliefde hem verachtte de man…

zijn handen omklemmen de foto van een bloemenkind met minirok het lange haar golvend naar omlaag vertelt van de dromen die ze had een meisje van amper zestien jaar bonzend hart vol onbestemde vragen ongedwongen laat ze hartstocht razen van hen die slechts op liefde azen smal gebouwd omkleed met leren jas zoeken haar dromende ogen vol verlangen…

de beat dreunde er door opgeblazen rook stemgeluid van schorre kelen klonken als vage klanken in de verte uit het donker jouw geur overtroffen het zweet dat gestroomlijnd langs je schouder naar beneden gleed mijn ogen volgden met stil verlangen de stroom van kleine straaltjes naar omlaag elke beweging veranderde de richting terwijl…

als mijn geest achter de spiegel zich in de morgen verschuilen wil even af wil wenden van het bestaan afscheid wil nemen van de contouren die mijn leven hebben geweven langs de weg te zetten bij het grove vuil op die momenten zie ik je silhouet het bedekt mijn onrustige gedachte mijn geest komt te voorschijn en verdwijnt de damp die…

beklim de top sla uw ogen op naar het westen en noorden en zuiden en oosten zie het toppunt van kennis van wetenschap van techniek van roem zie het toppunt van armoede van ziekte van haat van geweld daal dan af sla uw ogen neer en zeg hoe het met de mensheid is gesteld bar slecht…

jouw ogen zag ik niet jouw adem hoorde ik niet de dag eindigde zonder jouw lippen te raken geen maan of ster in de nacht allerwegen de beklemmende stilte om mij heen elk zuchtje van de wind veranderde het ritme van mijn hart als de ontvanger van de Satelliet mijn gedachten op jou gericht elk kanaal aftastend naar beelden…

kan geen woordgebruik geen stilte doorbreken altijd zal ik dwalen in jouw tedere bewegen de tijd schiet te kort om alles te beleven te ervaren in ons zwijgzaam zijn nochtans zal ik blijven hopen blijven wensen woorden te vinden en gedachten open gaan om jou te zeggen hoeveel ik van je hou…

de dag angstig aangevangen een dag zoals anderen je geweten volgend luisterend naar strenge woorden opgenomen in de waan van de dag samen gezeten met gedachten vervuld van hoop op beter normen en waarden toegepast die dag eindigt samen gezeten met de wijn met wolken ingehouden pijn uitbundigheid zingend alles leek even anders…

in de stroom des tijds veelvuldig demonstreren, oefenen en gebed heeft de wereld moeten ervaren ondanks welgemeend koesteren aangewakkerd door bevlogen zielen met woorden zonder zelfzucht zonder haat om het hardst geroepen dat de vijand zich niet zal overgeven voordat hij is losgemaakt.…

het duurt mij een levenlang, voor ik kan zeggen; het is goed verzoenen met wat er gebeurde wanneer aanvaardt mijn leven dagen van weleer, nachten waarin ik schaduw zag ontvouwen mij telkens weer rusten in de nacht zonder de schaduw die het leven gaf soms dan lijkt het te komen, verzoenen met het verleden, maar het zijn heldere…

vrolijk opgestaan, onwetend van de dag mensen ontmoetend in hun waan die ik dacht te kennen iemand met een dwingende blik. de dag ging verder. dezelfde mensen blijven mij volgen, in mijn geest had ik nog willen slapen verder dromen en niet neergesabeld met pijn mij achter latend. verder moet ik gaan, vergeten wat voorbij is, zonder…

Op blote voeten, dunne enkels stond je daar genageld in het zand heb ik je beslopen achter het geluid van water in de voorjaarsnacht zag ik het lonken van je ogen wilde ik je beminnen in het onberekenbare van je blik een oogwenk het was te laat om het tij te keren…

het dorp lag daar zo stil afgelegen ver van stadsgewoel, het gaf in mijn jeugd zowel plezier als onrustgevoel. kon zwerven langs oevers met water dat haar omgeven had zwaaiend naar de mannen op scheepjes met haar lading op weg naar die onbekende stad. duikend vanaf de brug op warme zomerdagen wat verkoeling gaf, niet beseffend dat die…

Als de schemer was gevallen en het licht onvindbaar de kinderen van het dorp lagen te dromen van de morgen, dan waren de vissers langzaam uit het zicht van de haven verdwenen. Afwezig in de avondrust waarin ons dorp reeds was beland, kon je hun peddels horen ploeteren in het water van de Maas ver van het land. Daar waar het dorp was omgeven…