Alle inzendingen van Marie Boddaert

Nacht is niet boos. Als hij komt de nacht Maakt hij de hemel open, En veel sterren en sterretjes komen zacht Op gouden voetjes gelopen. Ze zijn nieuwsgierig, en naar benêe Zouden ze heel graag komen; Maar ze zijn bang, voor de grote zee En voor de hoge bomen. ’t Is boven ook donker… maar zij hebben licht. De zon gaf ze allemaal lichtjes,…

Val nu mijn woorden als hele reine Drupjes van klank in der oren fijne Luistrende schelpjes; maak melodije Van mijn gedachten, en zoetjes laat Ze op rimpling van golvige ritmen glijen, Totdat de ontwaakte stilte staat In zachte glimlach van verblijen. -------------------------------- uit: Serena (1898)…

'k Had haar zo graag nog eens, Voordat zij ons verliet, Goênacht gekust. Zij zeiden: ‘Beter niet.’ Zwaar, door hun zacht vermaan, Sloeg mij hun medelij; Niet zien.... Nooit meer.... En toch Zó dichtbij. Toch: ‘Beter niet’. - Dat woord Grijnst me overal nu aan. ..... O, had ik Niet verstaan! ------------------------------------- uit…

Wij dragen hem uit: zijn tijd is daar. Breng aàn uw kransen Van schone gedachten En daden; laat glansen Wat ge onder hem wrocht als hulde op zijn baar; Zacht roeme Uw mond zijne weldaân; elk woord zij een bloeme Voor 't dode Jaar. De middernacht laat hoog in de lucht Zijn sterren branden Bij de uitvaart des doden; Onzichtbre…

Nu is ’t of alles rusten wil, De hemel wijd en de duinen stil, En ’t dorpje in ‘t duin gezeten, Wat nestjes bruin, ‘t kerkje in hun schoot, En wat venstertjes blozend nog van rood, Door zonne in ‘t west vergeten. En naast de duinen de grote zee, Zo droomrig loom of zij zachtjes mee Wil slapen en niet meer zingen; Haar scheepjes, gevlijd op…

Mijn ziel is in mij als een kind Dat droomt, terwijl zijn voeten bloeden, Van vleugels verloren, die hij, de moede, Wel eenmaal wedervindt. ---------------------------- uit: Serena (1898)…

Wat losse vlokjes vlos als duivedons, Vol rust van dauwe en maanglans, dauweblank, In veel blank wittig licht... al meer en meer... Elk vlokje een vleugje rust uit Grote Rust; Elk vlokje een vleugje glans uit Woon van Droom. Stroom van wit licht nu... witte vleugeltjes, Sneeuwdragertjes in haastig liefblij komen; Alles gedempt, onwerklijk bij…

Droom-vrouw, kom ! Droom-vrouw, kom ! En draag mijn kleine In je armen, de rozereine; Draag mijn kleine Die slapen wil Naar je droomhof Manestil. Kleine sterrekindren gaan Met hun lichtjes al vooraan, Openen de blauwe dromepoort, Zorgen dat niets mijn kleine stoort. Maar schuift op haar venster zacht; Roomblanke roosjes houden er wacht…

Geklommen was de maan naar boven, Had wolken stil uiteengeschoven, sneeuwengrot leek zij te turen, En zilversneeuw in ‘t rond te sturen. ‘t Was of de warme zomeraarde Het koelend zilver gretig gaarde: Al meer en meer had ze opgevangen Tot al van zilver was omvangen. Een koel, blank kleed dat verre strekte En velden wijd en weien dekte;…

Nu wil ik niets zijn dan een kleine stem, Heel needrig sprekend van de mooie dingen, Die me op de klare zonnedag omringen In 't warmzacht duindal, waar de gele brem Zo gul haar gouden bloemenrei laat zingen. Gegroet, bruin bijtje! - riep-je bloemen, hem? - Gons zacht, dat je haar zang niet overstem Door 't zwartgetoon van je gonsjubelingen…

Niets dan de wijde, de grote rust: eenzaamheid zachtjes in slaap gekust; niets dan het sluimren van 't levend Al, dat straks weer de ogen ontsluiten zal; niets dan de hemel, die ogend waakt, zolang lome aarde het waken staakt; niets dan wat wijde oneindigheid, in Nachts zachte armen rustig gevlijd.…

Luister.... tussen de stammen van het woud Gaan zachte schreden... zacht en zachter: 't Leven Dat wegtrekt en zich neervlijt. Alle dreven Zijn leeg nu van geluid; de Stilte houdt Haar intree en de Schemering, gedreven Door hare broeder Nacht, blust snel het goud En alle purperglansjes, die op 't hout En op de verre wolken zijn verheven. De…

De lucht hing laag in geelgrauw vale broeiing; Het land lag stil, als voelde 't dat daarboven Wolken van strijd en onrust samenschoven, Vol weerlichtvlamverzet en toornegloeiing. En over 't land bewoog - één samenvloeiing Van wrokkende gestalten, maatloos sloven Van talloze eeuwen op hun nek…

Tussen zilveren zee en avondgrijze lucht, Laag rondend in egaal gewolk, dun uitgestreken, De sneeuwen meeuwen zweven, vrij in lange streken, Drijven en wieken voort in lenig weke vlucht. Midden in 't schaduw-ijl - dat aanwaast boven 't schuimen Der zilvren golvenzee - fijnwazig, ijl gestroom Uit zachte schaduwzee van nacht met maangedroom…

Maak schemer van licht in deez' donkre stonde, Gij kindren der Meie! Wil begeleien Wat in levens Meie wordt weggezonden.... Ik heb gekozen Rozen, Heel blanke Bloemen der Meie, Die lichtend stonden, Met teder schijnen, In 't dag verdwijnen. De plek is zonloos, waar wijlen zullen De jonge leden van ziel verlaten…

Over stille ogen en lippen stil Eeuwig nu geloken Sprei uwe bloemen ter liefde der bloem Droeviglijk gebroken. O, laat vallen, zuchtenszacht, Treurewoorden, woorden van klacht, Dat zij niet storen de rustenacht, Waarin zij ligt gedoken. Neig uw hoofd en neig uw wil... En zeg: ‘àl mijne liefde had Niet kunnen veilgen tegen leed…

Geklommen was de maan naar boven, Had wolken stil uiteengeschoven, Uit sneeuwengrot leek zij te turen, En zilversneeuw in 't rond te sturen. 't Was of de warme zomeraarde Het koelend zilver gretig gaarde; Al meer en meer had ze opgevangen, Tot al van zilver was omvangen. Een koel, blank kleed dat verre strekte En velden wijd en weien…

De morgen droomt in de lichte tuin: Een lichtfestijn Midde' in bloemgeschijn, En in die droom lichtkindje klein, Grootogig, op voetjes fijn. Geurenneurende zachte jasmijn, En vrolijke roosjes, mondjes half open, En gouden regen, Neergezegen Om haar te vertellen die aan komt lopen, Hoe mooi een morgen kan zijn. En paarse seringen…

Toen Z ij n e stem, wellend uit diepe nacht ... Lichtend gelaat zag 'k over mij gebogen; Ik staarde in kalme, vriendlijk blikkende ogen: ‘Kom met mij,’ wenkten oog en lippen zacht. Mijn Gids had vleuglen, en op vleuglen vlogen Wij de aarde langs, die droomrig, dauwbevracht, Opglansde een wijl. Dan hoger, tot in pracht De sterrenzeeën om…

. . . . . . . . . . . . . . Zoals de golven gaan en komen, Komen en gaan, Den schoot van heur moeder, de zee, ontnomen Levenbelaân; Zoals de bloemenkindren komen, Bloeien en gaan, De schoot van heur moeder, de aarde, ontnomen Levenbelaân; Zoals de starren gaan en komen, Schittren en gaan, De schoot van heur moeder, 't heelal…

De nacht is donker. - Buiten hoor Ik Z ij n e schreden gaan; ‘t Is of zij pozen… Of zij voor Mijn drempel blijven staan. Blijven zij pozen? ... ‘t Is of mijn hart Stiller en stiller slaat; Of mij een grote, rauwe smart Plotsling te wachten staat. De deur is dicht. Mijn lamp brandt hel, En weert de donkere nacht. Ik hoor Zijn stille roepen…

't Is het Leven dat henengaat, Stadig, stil, Als zoveel dat altijd verder gaat En toch niet heengaan wil; Als elke tik van de klok, die uur Nà uur slaat, En nieuwe voortdringt, en ze één voor één, Eén voor één sterven laat; Als elke vonk in de vlammende haard, Vuur een poos, Door 't vuur geboren, door 't vuur verjaagd En geblust…

Ik wilde ik kon je in mijn armen nemen, Dragen heel ver Langs blanke velden en koele wegen.... De avondster Zou wel onze vriendlijke leidsvrouwe wezen, Als over dagmoede landen rezen Avond- en nacht- Schaduwen zacht. Ik zou je voeren langs rozenheg En vogelwoning.... heel ver weg.... Langs blauwende zeeën en duinige stranden,…

Laat dicht de luiken! 't Zonlicht dringe niet in deez' ruimten, waar geen morgen haar langer wacht. En laat me alleen met mijne dode! 'k Wil met haar zijn in de eerste wake van hare nacht... Ik wil de teedre woorden spreken, die 'k nog voor haar in 't hart bewaarde 'k zei niet genoeg. Ik wil haar dodensponde sieren met bloemen…

Mijn ziel is in mij als een kind Dat droomt, terwijl zijn voeten bloeden, Van vleugels verloren, die hij, de moede, Wel eenmaal wedervindt.…

Waarom, als stille Dood jonge ogen sluit, Staan wij verslagen, buigend om de baar Met wening droeviger, alsof dit waar Smart die elke andre smart in zich besluit? Als stonden wij op blijde bloemenkust, En zagen onze schat op zwarte boot Verraderlijk ontvoeren door de Dood - Slachtoffer van Zijn alvernielingslust? Is dan onze aarde…

Twee lichtjes zijn je ogen, mijn kindekijn! Die stralen zo diep in het harte mijn, Dat alles blij licht wordt daarbinnen; Dán juicht het er luide, dán vrediglijk stil, Of mijn hart al maar loven en minnen wil, Al maar loven en minnen! Twee grijpertjes zijn er je handenpaar, Die stoeien en grijpen en houden maar; Je speelse bloemhandjes, mijn…

Ik stond op 't duin onder maanlichte lucht, Rein blauw, dat plechtig rees en teder helde, - Of 't aarde omveilgen wou - ver achter velden, En ijle bomenlaan naar klein gehucht, En stille duinrij, ingeslapen vlucht Van doffe golven naast de lichtdoorwelde Woelgolven van de zee. De lucht vertelde: 'k Hoorde altijd graag naar 't spreken…

Hier is jonge aarde één wijde bloesemhalle. Bomen en bomen zover de ogen reiken Doen takske aan takske in gulle blijheid prijken Met bloesemsneeuw, sneeuwigste sneeuw van alle. Is 't niet of uit zonhemel neer kwam strijken Een vlucht van vlindertjes, zó neergevallen In dromerig verpozen; duizendtallen Van vlerkjes fijn, die vleugelbloempjes…

Zij komen geschoven, zoetjes geschoven, Hobbelbobbel, kristallig klaar, Met korte klokjes even naar boven, Zijigjes achter en naast elkaar; Van ver weg, langs stille vlakte, Uit diepe, koele, milde wel, Droomrig groen onder 't groen getakte, Zonnighel onder 't zonnespel; Dommelzacht in den schaduwdommel, Waar 't langs 't bruine huisje…