Alle inzendingen van Remco Campert

Soms zie ik spoken 's avonds laat op straat in een vuilwitte jurk jij die niet bestaat of mager in een pak van vooroorlogse snit mijn vaders gelaat of tot mijn schrik in een spiegelruit mezelf die verdergaat. ----------------------- uit: 'Dichter', 1995.…

Wereld van aarde, alle lichten uit. Slapend lichaam van grond, geurige lieve mandarijn, hangend aan je gedroomde takje in de nachtgaard. Regen in juli, liefde in woorden. Je lichaam slaapt als de schim van jonge bomen. ---------------------------------------------- uit: 'Alle bundels gedichten', 1976.…

(Zo lag ik wel en lig ik nog: liefde vernieuwt en verdiept zich. Steeds meer huiden wierp ik af - nu eindelijk in mijn eigen laatste vel, ben ik kwetsbaarder dan ooit) ------------------------- uit: 'Dichter', 1995.…

Poëzie is een daad van bevestiging. Ik bevestig dat ik leef, dat ik niet alleen leef. Poëzie is een toekomst, denken aan de volgende week, aan een ander land, aan jou als je oud bent. Poëzie is mijn adem, beweegt mijn voeten, aarzelend soms, over de aarde die daarom vraagt. Voltaire had pokken, maar genas zichzelf door o.a. te drinken…

In de zoele middagwind zat ik op een bankje op de Boulevard du Général Leclerc naast een oude heer die Indochina nog had meegemaakt rozet in zijn knoopsgat witte sjaal om zijn uitgedroogde hals en een mormel van een hondje aandachtig aan zijn voet toen Sophie Marceau actrice die ik kende uit de bladen vergezeld van haar fotograaf uit een…

Het dooit op de Overtoom maar het vriest ook al weer op melden mijn voeten die mijn dag verlopen ik blijf dicht bij huis steeds dichter dat is mijn leeftijd wolken worden zwaarder van ontkleur de geur van gisteren hangt nog aan me ik at net een vriend we braken het brood en deelden de doden we zijn al bijna uit zicht wij lachen nog wat…

Ik zal gaan O met genoegen zal ik gaan met diepe vreugde en trompetgeschal ik zal gaan Als jij roept zal ik gaan mijn werk mijn eten en mijn handen zal ik laten staan als jij roept zal ik gaan Als jij roept in de morgen in de middag in de avond in mijn dromen in mijn waken als jij roept zal ik gaan Ik zal gaan al breken…

Niet te geloven dat ik knaap nog een vers schreef over de zilverwitheid van een berkestam en om mij heen grootse dronkenschap van de bevrijding: het water was whisky geworden. Alles zoop en naaide, heel Europa was een groot matras en de hemel het plafond van een derderangshotel. En ik bedeesde jongeling moest nodig de reine berk…

ik geloof in een rivier die stroomt van zee naar de bergen ik vraag van poëzie niet meer dan die rivier in kaart te brengen ik wil geen water uit de rotsen slaan maar ik wil water naar de rotsen dragen droge zwarte rots wordt blauwe waterrots maar de kranten willen het anders willen droog en zwart van koppen staan werpen dammen op en dwingen…

Die moet ik nog schrijven, en die dat ik gezond ben dat ik gisteren dronken was in een grieks café daarna in een turks café, in een noors dat ik me instel op ene hoge zeer hoge gasrekening en andere dingen aan anderen - grasduinen in een steeds onverklaarbaarder wereld dat iemand zei: gij hollanders, ge zijt allemaal hetzelfde terwijl…

Winter nadert. Ik voel het aan de lucht En aan de woorden die ik schrijf. Alles wordt klaarder: de straat Is tot aan zijn eind te zien. De woorden Hebben geen eind. Ik ben dichter Bij de waarheid in december Dan in juli. Ik ben dichter Bij de gratie van de kalender, lijkt het Soms wel. Toch, de woorden niet, de steden Nemen hun…

ik had je bloemen willen zenden een soort bloemen dat je zou doen begrijpen hoe ik wandel onder welke luchten ik wandel over welke bodem ik wandel ik had je bloemen willen zenden een soort van winterbloemen met de bruine kleuren van de laatste roos en de geur van nachten lopen in gevaarlijk terrein door verwaarloosde heggen omgrensd waarachter…

Remco Campert aan Cees Nooteboom Elke dag nog praat ze met zijn grafsteen op het kleine kerkhof aan de overkant uitzicht over het dal met het dunne riviertje glinsterend als een spinnedraad in het Noord-Franse licht sinds hij dood is doet ze minder aan de tuin eens haar trots kreeg er nog een prijs voor de sénateur kwam er nog voor…

Hier nu   langs het lange diepe water dat ik dacht dat ik dacht dat je altijd maar dat je altijd maar hier nu   langs het lange diepe water waar achter oeverriet   achter oeverriet de zon dat ik dacht dat je altijd maar altijd dat altijd maar je ogen   je ogen en de lucht altijd maar je ogen en de lucht altijd maar rimpelend   in…

As en ijs: het is dinsdag en winter. Zalen vol verkouden moeders bespreken de voordelen van vet. De dikke man, in tabak of textiel, kauwt op zijn sigaar, vloekt op een fietser. De wind, kaal als een geschoren rat, rent langs de huizen, knabbelt aan de kranten, de vuilnisbakken, de rokken van kleine meisjes. De stad is gelukkig tezamen…

Verzet begint niet met grote woorden maar met kleine daden zoals storm met zacht geritsel in de tuin of de kat die de kolder in zijn kop krijgt zoals brede rivieren met een kleine bron verscholen in het woud zoals een vuurzee met dezelfde lucifer die een sigaret aansteekt zoals liefde met een blik een aanraking iets wat je opvalt…

We wilden licht meer licht we kapten de boom die in zijn eigen reiken ons verlangen in de weg stond de boom kreunde kermde kraakte zijn laatste vezel scheurde en met een razend suizen van zijn blaadjes sleurde hij zijn leven neer de wind die hem bespeelde week geschrokken uit eindelijk hadden we licht in de kamer in dat licht keken we elkaar…

Vluchtelingen worden bij voorkeur vertoond voor het prikkeldraad van een land in Europa dat zijn grens gesloten houdt vluchteling het is zo'n veilig woord je vergeet bijna dat het een mens is eens vol van het licht van zijn toekomst verknald door het streven van een machtsbeluste dictator mensen knippen gaten in prikkeldraad zwaarbewapenden…

Ik wil wel graven naar poëzie, maar niet te diep. Je weet hoe ik dichter ben bij de gratie van aardoppervlak hemelbodem ook wel genoemd. Daar staan mijn handen nu eenmaal naar. Dus wandelaar en zwartziener, geen delver maar werper van stenen, laatste en eerste. Scherend over aarde, daar nesten mij bouwend als zwaluw, gedicht. -…

Dit zijn rozen voor je en alle poëzie. Dit is mijn mooiste pose: die van liefde's acrobaat, zwevend schijnbaar moeiteloos, maar met krampende tenen boven een bed van rozen en doornen. Ik zal je nu beschrijven: kijk, ik teken rozen op je huid en jij doornen op de mijne. Goed, ik ben een acrobaat. Is er een mooiere pose? Pose van…

Onlangs in Rome (on my way to the forum romanum) ontmoette ik een hollandse humorist maar lachen moest ik pas toen hij weer weg was. --------------------------------------- uit: 'Alle bundels gedichten', 1976.…

Je hoeft niet te praten ook geknisper van kranten komt duidelijk over of als je slikt keelschraapt een schoen uitschopt het suizen van het gas de tik van het licht uit de telefoon buiten de auto's mijn korte adem maar als je toch iets zegt zeg dan liever iets aardigs iets dat i nog eens af kan draaien als je weg bent. ------------…

je staat even stil bij een lijn, bij een kleur, je ziet een bloem en hoort om je heen stemmen en schoenen maar nu reis je alweer verder. -------------------------- uit: 'Dichter', 1995.…

Zomer in de stad iedereen maakt zowaar een beetje 'n gelukkige indruk alles is glanzend warm huiden en huizen ik eet meer fruit morgen word ik veertig en gisteren liepen ze op de maan geef vrede een kans en hoop op betere tijden ------------------------------ uit: 'Alle bundels', 1976.…

Ik wil wel graven naar poëzie, maar niet te diep. Je weet hoe ik dichter ben bij de gratie van aardoppervlak hemelbodem ook wel genoemd. Daar staan mijn handen nu eenmaal naar. Dus wandelaar en zwartziener, geen delver maar werper van stenen, laatste en eerste. Scherend over aarde, daar nesten mij bouwend als zwaluw. gedicht…

Verzet begint niet met grote woorden maar met kleine daden zoals de storm met zacht geritsel in de tuin of de kat die de kolder in z'n kop krijgt zoals brede rivieren met een kleine bron verscholen in het woud zoals een vuurzee met dezelfde lucifer die de sigaret aansteekt zoals liefde met een blik iets dat je opvalt in een stem…

Rare jaren, deze jaren, niets komisch veel mislukt rollende stenen zonder mos. Kreupel zoekt de poëzie het huis weer op de warme lamp het kleine leed van pappie-mammie roepen verdriet om de voorbije verjaardag wéér troost de natuur wéér komt op de proppen die ellendige God vermomd nu als VU-student of Nijmeegse nitwit. Maar…

Naar buiten met die woorden! Alsof ze vertaald zijn, misschien niet zo best maar wie weet dat, zó moeten ze klinken.... De straat op met je waar! Wind staat om de monden en oren! veel gaat verloren, flarden zijn verstaanbaar, afzonderlijk- heden nu treden naar voren Olie op het asfalt, hier stond een auto, smeulende peuk op het trottoir…

Zo bleek zo moe zo smalletjes zo opgegeven niet meer willen leven ligt ze in haar sterfbed moeder van mijn kinderen pijn strijdt zijn gevecht tegen haar laatste ademtocht even lichten haar ogen fel op in verzet tegen het leven dat ik eenmaal op straat daarentegen omhels zelfs de fietser die me op een haar na aanrijdt wens ik veel geluk…

Nogmaals ik zie wat ik zie. nee dat is niet veel. Elke dag vraag i me af of het wel genoeg is maar ook dat hoort bij het zien vermoed ik. Tastbaarheden als een huis een vuilnisbak schoorstenen boom bakfiets een boot een spinneweb Letters op papier en wat ik zie als ik mijn ogen dichtknijp de vlammen die mij inslaan. Meer dingen tussen…