Alle inzendingen van Rhijnvis Feith

Ik juichte in de armen van een gade, Ik treurde hooploos op haar graf! Nu dool ik langs uw oever henen, En droom 't verleden, dat nog vleit. 'k Ontwaak en alles is verdwenen, En 'k sidder in mijne eenzaamheid. Vol zielrust, maar weemoedig tevens, Volg ik uw rolling na en ween; En al de vreugd en smart mijns levens Vliên zachtjes met uw golfjes…

Vierde zang Ja, stille Graven! ja, gij blijft mij wijsheid leren. Hier kan ik 't best met God en met mijzelf verkeren, Hier, waar de vrede woont, de zorg het hart niet knaagt, De beek welluidend ruist, de tortel troostrijk klaagt, De zoô *, die de armoe dekt, en 't marmren ereteken, De duurzaamheid en prijs van aardse grootheid preken…

Het menselijk geslacht valt als de blaadren af: Wij worden en vergaan, - de wieg grenst aan het graf. - Daartussen speelt een droom een treurspel met het harte; De smart wijkt voor de vreugd, de vreugd weer voor de smarte; De koning klimt ten troon, de slaaf buigt voor hem neer; De dood blaast op het spel, - en beiden zijn niet meer.…

Uren, dagen, maanden, jaren, Vliegen als een schaduw heen. Ach! wij vinden, waar wij staren, Niets bestendigs hier beneên! Op de weg, die wij betreden, Staat geen voetstap, die beklijft: Al het heden wordt verleden, Schoon 't ons toegerekend blijft! Voorgeslachten kwijnden henen, En wij bloeien op hun graf; Ras zal 't nakroost…

Der eeuwen eeuwigheid zweve, eeuwig grensloon, voort; Door hare oneindigheid wordt, Kruis! uw lof gehoord, En worm en seraf juicht, en rijst door u in waarde, Waar immer leven werd verspreid, Verhoogt ge, o Kruis! de zaligheid, En zonnen tanen bij uw heerlijkheid, o Aarde! Wat zien wij, stof, van u op onze donkre baan? — Slechts wat het hart…

Schoon elk hem weerstand bood, En jammrend van hem vlood, Hij 's doof voor hun gekerm. Hij neemt ze in zijne arm, En brengt ze, rij na rij, Gestaag aan de overzij. Maar nauwlijks zijn ze daar, Of 'k zie de blijdste schaar. De laatste zucht vervloog; De zielrust blinkt in 't oog, De jongling wordt bemind En is hun beste vrind…

Gij blijft opnieuw hun kroost ter kalme rustplaats strekken, En ras, ras zal uw loof ook hun gebeente dekken. Oneindige! mijn hart smelt weg in stil geween. 't Verandert al wat is, behalve Gij alleen! Waar werelden ontstaan, en werelden verzinken, Waar zonnen doven, en weer nieuwe zonnen blinken, Blijft gij dezelfde, staag der Eedlen lof…

Der eeuwen eeuwigheid zweve, eeuwig grensloon, voort; Door hare oneindigheid wordt, Kruis! uw lof gehoord, En worm en seraf juicht, en rijst door u in waarde, Waar immer leven werd verspreid, Verhoogt ge, o Kruis! de zaligheid, En zonnen tanen bij uw heerlijkheid, o Aarde! Wat zien wij, stof, van u op onze donkre baan? - Slechts wat…

Twee Geniussen, eens tot zekre taak gekoren, Ontmoeten zich, waar Zin-en Geestenrijk zich scheidt. Zij staarden lang zich aan, in diep gepeins verloren, Dees, met een hoge ernst, die, met afkerigheid. En bange stilte scheen op eens Natuur te omzweven. In 't eind vraagt de eerste, wijl een traan zijn oog ontvlood: 'Wie zijt gij?' 't Antwoord…

Aan ene stille vliet gezeten Waar 't avondrood mij zacht omschijnt, En langzaam aan de effen hemel In telkens bleker stralen kwijnt, Denk ik de jaren, die verdwenen Als de eeuwig voortgestuwde baar En tranen zwellen in mijne ogen, En treurig eenzaam zit ik daar. 't Wordt alles scheemring om mij henen, En ijlings schijnt de lieve…

De dag breekt spoedig aan, de grote dag der dagen, Die dood en grafkuil uit de schepping weg zal vagen. Dan zal de teedre gâ, voor een onsterflijk leven, De vriend van hare ziel in de open armen zweven, Hem drukken aan de borst, en juichen dat het graf De toevertrouwde schat zo heerlijk wedergaf! Dan zinkt op nieuw de vriend aan 't hart zijns…

0, zwarte, lange en droeve jammernacht! Die, bij gesteen en eindeloze klacht, De morgen wenst, en sidderend verwacht, Gij zijt mij heilig! Waar ik mijn oog, vermoeid van traan op traan, Bij 't flauwe licht der doodse lamp moog' slaan, Ik zie Gods zegel op des lijders voorhoofd staan Zijn lot is veilig! Een wrede slang knaagt aan…

Ach! hoe snelt ons leven, Als een stroom gedreven, Die van rotsen schiet! Blijde en droeve jaren Vluchten met de baren, En zij keren niet! Kindsheid ijlt als 't krieken, Jonglingschap heeft wieken, Kommer zweept de man, Grijsheid maant tot scheiden - Zweeft er tussen beiden Wel een enkele span*? Onder min en kozen Welken aardse rozen…

Romance In 't eenzame hutje Sleet COLMA bij winter De slepende nacht. De noodstormen huilden, De springvloeden gierden, En 't ijs loeide in 't rond. Een dwarrelend lampje Verspreidde aan de kleiwand Een nevelig licht; Gelijk bij de doden, De statige doden, De lijklampen doen. Daar zat zij en treurde, Zo eenzaam, zo ledig, Zich…

Meisje! plaats dit frisse roosje, Dat de nacht nauw worden zag, Aan uw zachtbewogen boezem; 't siert u slechts een halve dag. Roosjes kwijnen, roosjes welken, En hun blaadjes vallen af. Meisje! sier u met het bloempje, Dat nog welig bloeit aan 't graf. Godsdienst wierp er 't eerste zaadje Onbemerkt van in de grond, En bezorgde…