Alle inzendingen van Robert Anker

Ik vond in de beroemde boekenkist op zolder Een telefoonboek waar jouw naam nog in stond Snel dichtgeklapt maar zoals de snelle stofjes Die ontsnapten aan het zonlicht zo kolkten Mijn gedachten om je stralende naam en om Je gapende gestalte waar die zijn kon In de tijd en natuurlijk heb ik toch nog Snel je nummer ingetoetst en een kind nam op…

Nu je terug bent want nu ik mijn dochter terug heb want nu je terug bent gekomen (waar was je wie ben je wat was je) maar nu je terug bent nu heb ik je zo verloren en heb ik mij zo beschadigd aan jouw aanwezigheid zonder jezelf nu je schrille gestalte in volle emotie verdween mis ik je dochter maar rijm je met mij voor een leven naar voren…

Begon de streving van het leven uit gemis in de opmaat van een stralende eentonigheid werd ons een pijnlijk groot geluk beloofd als de grote drieklank soms bij Schubert wij stegen met het bloed op naar een hoofd in het bruidsveld van de waarheid waar je op de pijngrens van het zijn alleen staat terwijl je toch gearmd en ruisend samengaat aan…

Omdat de tram niet komt maar wij nog steeds niets zien, verhevigd. Dat er om de hoek een pand gekraakt, een buurvrouw zingt, een oude man een kind dat huppelt aan zijn hand oversteekt, deze vogel deze mooie brievenbus geraakt heeft – liefde, liefde. Maar hier brandt de wereld veilig in een krant met vingers. Ergens zit een lek, verdwijnen mensen…

Dit is het laat seizoen. Mijn boom draagt van zijn bloei de vruchten, maar geen plof in gras die ruimte maakt, bereikt mij achter het glas. Ik dacht toch wel dat ik het was. Het is voorbij. De dagen zijn op orde. Herinnering zwerft als ziekte door het huis (witte zeilen, blauwe zee, jij!). Bemost…

wij gaan godverdomme geen lijkrede schrijven voor elkaar met grinnikende anekdotes, pijnlijke verzwijgingen de elegie van weer gevonden, later toch verloren maar wij laten ons niet kisten, het was een GOED leven dat wij gaan begraven met een MOOIE begrafenis, nee grijnzend groeten wij elkaar tot de volgende reünie, bij wie maar niet bij ons, wij…

Dit zijn de schoenen van een man die als je zegt hier zijn je schoenen zegt daar zijn mijn schoenen. Denkt: mijn bloemen, mijn bloeien in de wereld. Hij reist op sokken voor zijn huis heen en weer. Hij komt weer binnen en verplaatst zijn schoenen. Is hij die lieve man die met de kinderen praat. Kan deze nieuwe wijk een nest tegen de wereld…

De liefde wast de tijd de liefde hangt de tijd te drogen de liefde plooit de ongestreken tijd om het lichaam van de liefde en groeit tenslotte uit de tijd. Wij deden onze kleren uit en alle dingen werden nieuw aan ons in het rusteloze licht aan de kade klotsend klepperend met vlag en wimpel in de ongeruste vrede aan het raam. ---------…

Soms vriest het weer zo helder dat de schaatser die ik ben de snaren van het ijs laat zingen tot in de horizon van glas aldoor beentje over door het glas zoals ooit eerder altijd weer de metalen zon achter de zilverbloemen op het raam in mij doorstoot en mij hier fotografeert. Meestal echter kom ik zelden voorbij het rottige riet de kapotte…

De auto ontdekt, in een korte boog de brug op. Beneden op het dek wuift de vrouw mij naar het midden waar een stoet van schepen onderlangs mij gaat. Open de ramen! Boordje los! (close-up van rechtervoet en -pols) ‘All I hear is your gear’ Later kom ik bij mijzelf tot stand aan een bosrand: ‘Zon, mist en stilte’, was toch mijn bestemming…

De vrede vliegt te pletter op het glas van de volksgezondheid de salarisschalen de huisvestingsvooruitzichten het democratische gehalte van onze onmin de nieuwe natuur. Oorsuizingen? Hersenletsel? Oude natuur? De vrede vindt de moker die hij nooit is kwijtgeraakt. Achter het glas het woeden van de vrijheid. ------------------------ uit…

Ik was Abba al voorbij maar Abba haalde mij in het was een jonge dag de dag voordat jij kwam het was zo'n dag dat iedereen je aankijkt en gestalte neemt en: bewogen de gordijnen in de deur er was geen wind knikkend zakte iets opzij een vloed een flakkering van licht in het licht een zingend kleuren van de kleuren naar zichzelf het was de dag…

Met haar rugzak zwaarder dan een paard om stuitert desondanks zij de trappen op en af woont in abstracte lessen voor een toekomst met haar gierende vriendinnen wild gearmd naar de wc's een wijle daar valt zij in een aandacht voor haar oogopslag haar rozenmond in de beheersing van haar hoofddoek strijkt zij langs de jongensblote navel der vriendin…

De zon daalt, wij hebben ons verinnerlijkt in ons bootje en varen zoet vereenzaamd in een landschap waarbij ik roei en jij met elegante handslag het water in het water schept opdat wij zinkende niet zinken in het water waar zo pas zie ik omkijkend land was en ver voor mij op de kant was de kindertijd en wuift nog o god wat hou ik toch van de knieën…

Als wij op de steenweg lopen zegt iemand van ons kijk het gras is twee kontjes hoog zeiden wij vroeger waarop wij hem onmiddellijk staande houden hoezo vroeger kijk om je heen man wat ontbreekt er aan ons heden aan onze toekomst aan onze tijdelijkheid? ---------------------------------------- Uit: de 100 beste gedichten van 2002…