Alle inzendingen van Robert Klaassen

Niet door grof geweld wordt onrecht neergeveld, maar door zachte krachten die rechtvaardigheid verwachten.…

Ik ben een wiskundehater van al dat cijferwerk krijg ik een kater de stelling van Pythagoras laat ik als een jas gauw achter in de klas en dat stomme algebra krijgt van mij nog graag een trap na 2(a+b) of 2a+2b? wat is het nou? ik vergeet het gauw voordat ik het nog ga missen stop ik ermee het op te dissen wel weer voor het Nederlands gezwicht…

Ik geloof in zachte krachten, niet in 't grof geweld van grote machten, maar in een klein gebaar dat telt.…

Daar hang je dan, mijn oude jasje, tot op de draad versleten je ziet er niet meer uit, maar je zit me nog zo lekker. Waar ik je heb gekocht ik zou het niet meer weten, het is alweer zo lang geleden zoveel tijd is nu vergleden. Waar ben je al die tijd met mij naar toe geweest? Mijn werk de kerk bij mijn moeder op bezoek naar de winkel…

Waarom hij? Dienaar van God dienaar van mensen verkondiger van liefde en vrede. Waarom moest hij sterven door iemand die, vervuld van haat, het goede niet verdragen kon? Hoe kan het kwaad doordringen in Gods eigen huis? Hoe moeten wij, kinderen van Abraham, samen verder leven als dienaren van God als dienaren van mensen verkondigers…

Wat was liefde, als niet onverschilligheid haar nu en dan doorkliefde? Wat is vrijheid, zonder de plicht aan een bureau vervuld met vlijt? Wat is solidariteit, zonder het alleen-staan eenzaam in de strijd? Wat is leven, zonder dat het door de dood wordt opgeheven? Komt niet pas inzicht, als iets door het ander, donkere wordt belicht…

Licht dat uit je ogen vervaagt tot wazig beeld het veld van zien wordt kleiner versmalt tot een kokertje klein als een speldenknop het grijs dat wint terrein verduistert zwart de wereld om je heen je richt je op gevoelen horen ruiken proeven misschien een anders zien…

Zwoele zomerdagen zinderende hitte drukt op mij de mensen klagen zwetend zij-aan-zij het felle licht de lucht van wolken vrij de zon brandend in het gezicht van de anderen en van mij de tuinen met een overvloed aan bloemen het gras wordt bruin de droogte doet ontgroenen de sproeier cirkelt in de tuin wij zitten in de noen de warmte…

Als een vuurtoren fier en ferm zo sta je, kaarsrecht overeind zo zie ik je aan de einder licht uitstralend alle kanten op, uitdelend aan ieder om je heen wie kent het donker de leegte binnenin je eenzaamheid, het weifelend begin?…

Verregende zondag zacht getik op harde ondergrond grijze wereld buiten de overkant in nevelen gehuld druppels vallen, bomen huilen ook als regen is gestopt beleef ik zondagsrust binnen zonder lust naar buiten toe te gaan door binnen dromen de dag door komen steeds weer kijken door een spleet of de regen al van stoppen weet. Stilte…

Ik houd van verregende zondagen het zacht getik op harde ondergrond de grijze wereld buiten de overkant in nevelen gehuld druppels die neervallen in de bomen bomen die druppen, ook als de regen is gestopt. Bewust de zondagsrust beleven binnen zonder lust naar buiten toe te gaan door binnen dromen de dag zien door te komen steeds weer kijkend…

Hier staan tegenover haar maar nu niet durven; niet weten wat te zeggen om snel contact te leggen. Ze draait zich om en laat mij eenzaam achter; ik betreur mijn twijfel en baal van de gemiste kans.…

Wandelend langs huizen in mijn eigen stad kijk ik de ramen door naar binnen, steeds nieuwsgierig: wat is dat of dat wat zullen de mensen hier beginnen? In elk huis zie ik andere mensen andere dingen, ieder met zijn eigen wensen spullen die hen omringen. Ik denk: hoe leven de mensen hier of hier hoe zien hun huizen er van binnen uit? Hebben…

Nooit meer die vertrouwde kerkgang; nooit meer lopen langs die gevelzwaan, dat appelboompje in de tuin zien staan; nooit meer die opgang op, die trap naar de kapel; nooit meer kunnen zitten op die vertrouwde plek; nooit meer die begroetingen van bekende kerkgenoten; nooit meer die bekende liturgie in 't hoofd geprent na 22 jaren; nooit meer…

Geen God meer van almacht geen God meer van vroeger geen God meer ver weg, hoog in de hemel geen God meer om bang voor te zijn. Maar machteloos als mensen een God hier en nu een God hier dichtbij een God hier haast tastbaar aanwezig: zo wil Hij met ons zijn Mens onder mensen delend onze liefde en pijn brekend door onze grenzen.…

Houd me niet houd me niet vast in die beklemmende omarming die verstikkende liefde. LAAT ME LAAT ME LOS geef me de vrijheid de vrijheid om te leven om mezelf te zijn om te kunnen doen wat ik wil om het te kunnen doen zoals ik wil om vrij te zijn om los van jou te zijn.…

"Kom Pegasus, mijn trouwe paard, een godentitel ben ik waard; gezwind de berg op, bestorming van de top. Bij goden zal ik wonen, de oppergod onttronen; nog meer eer en roem vergaren, ja, grote sommen geld bewaren. Een groot dichter zal ik zijn, mij sieren wagen, krans en wijn; de lauwerkrans zal ik krijgen, een smaak zo zoet als vijgen…

De tafel is gedekt voor twee personen De maaltijd is gereed Voor die twee die hier wonen Alleen de stoelen zijn nog leeg Ik zit aan tafel en ik wacht Nog hoop ik dat je terug zult komen Al is het in de nacht Ik wil het blijven dromen Het wachten duurt en duurt Het eten wordt al koud Ik wacht nog of je binnengluurt Ik wil het blijven dromen…

Kom, mijn vriend, we gaan een eindje lopen; we halen graag een frisse neus, dat het droog is mag ik hopen, al hebben we eigenlijk geen keus. Til maar op, je poot, maar niet tegen de planten van de buren, nu, in 't gloeiend avondrood, zie ik de buurvrouw naar ons gluren. Kom, naar het parkje aan de overkant, waar de struiken van de gemeente…