Alle inzendingen van Sybren Polet

Mensbeeld als wensbeeld van generatieve foetussen. Beweeglijke gevoelshorizonten en hun zelfadaptaties. In ons lichaam om de 120 dagen geheel nieuw bloed waarin nog visvormen zwemmen. Nog maar 70.000 jaar geleden waren we bijna uitgestorven. De ramp als natuurlijk experiment. Net als bij gifslangen niet sterven aan je eigen vergif.…

Zoveel als deze boom heb ik nooit beloofd: mijn schaduw is minder, mijn nutteloze insecten tieren weliger, geen konijnen nestelen aan mijn voet. Wel is mijn schors schor en hees en ik overschreeuw mijzelf dagelijks met kinderen en bladeren. Traag en moeizaam is mijn ringen en even moeizaam wen ik aan het snoeien van handen, de taal die mensen…

Op zijn hoofd heeft hij ongeveer 100.000 haren. Zijn bloedvaten zijn 20.000 meter lang en er stroomt 6 liter bloed door. Hij beschikt over 750 spieren en 222 botten. In zijn lichaam zit genoeg fosfor om 60.000 lucifers mee te maken, vet voor 50 kaarsjes, ijzer voor 10 duim- spijkers en 20 volle lepels keukenzout. Naast sporen goud en zilver…

Ik vond een oorschelp in de grond om aan te luisteren. ik luisterde en vond drie takken taal een drietakttaal voor één gedicht. daar is geen zin mee te verrichten. ik stop dat oor maar met een stopwoord dicht. ---------------------------- uit: 'Gedichten I', 1977.…

Nu is de lucht met blauwe denkbeelden overtrokken, de avond koel als een avond werkelijk is: licht, koel, hulpvaardig. Ik strijk je over je haar. Je haar is veilig: bloemen zijn overal aanwezig. Je handen zijn overal aanwezig. In de stoel lees je me als een krant. Je legt de krant weg: adem die je inhoudt, uitademt, inhoudt; vormt. Wèl…

Je ademt de laatste vrije lucht in, bijna longduizelig, vrolijke standbeelddanser die je minutenlang bent. Ook de pioenrozen leven zich volmaakt uit in deze lucht en draaien hun bloemhoofden mee met de zon. Het drietoninge gezang van de Messiaenvogel. Ingekleurde bewegende bomen. Late onzichtbare zomersneeuw. De herfst drentelt over de…

Ik zeg. Zeg niets. Niets zeg ik dan: Wij. Het splijt dikwijls maar is, immers heeft een soort. gewicht van 34.3, atoomnummer 2 : 2 protenen (jij en ik), 2 neutronen (?) en een heel kleine neutrino. Onder het uitzenden van een λ-deeltje ontwikkelen wij een zo sterke erotiese warmte —gelijk aan zes volledige echtparen in hun eerste graad…

Mijn poëzie is beïnvloed door het marktwezen, door de krant :papieren vrede, oorlogen van telex en annex— uw taal is mijn konkrete muziek is mijn spraak. Geen openbaringen bezit ik anders dan die van de toekomstroman; uw wetenschappelijke dromen zijn mijn geloof, en mijn lachend ongeloof. Hoewel ik in kontakt sta met het water mijd ik…

Elke dag minstens één koude-oorlog. De hele aardbevolking even bevroren. IJspoppen met rode ogen. Ontdooid. En daar lopen wij weer, in een landschap vredig als zeegras in de landwind, wind als een zegen uit het nihil. Windmolens als gebedsmolens: de wind komt op tijd als ademstoten van inspiratie uit rondwervelende windstreken. Begeleid…

De stad rilt onder zijn asfalt. Ik steek al je lampen aan bij daglicht om naar de stilte te luisteren. Oorsuizingen van asters narcissen bloemen voor mijn broer - Ik heb een voor een mijn bloemen gedoofd om naar je oren te luisteren. - Luister maar; je leeft, zo zachtjes als de duif die men kan horen koeren op het Weteringcircuit…

Als opmaat naar de Gedichtendag van 29 januari a.s. publiceert de redactie drie zondagen de gedichten die de gedichtendagprijs hebben gewonnen en als beste gedichten van 2008 zijn gekozen. ------------------------------------------------- Verdedigingsgrijs Dag amper aan de supermarkt ontsnapt, Verdedigingsgrijs, de allernatuurlijkste…

Vanmorgen om 10 u 10 ontmoette ik de man die de zon heeft verduisterd, drie minuten lang. Hij droeg een colbert van krekels, een dorp als een monocle in zijn oog. Hij aksepteerde mijn cuba libre niet, hij aksepteerde mijn cafe solo niet, hij aksepteerde mij niet; zijn wenkbrauwen van muggen optrekkend, liep hij door mij heen, als een…

Je loopt met de dood als een hond achter je aan. De hond draagt een bril met drie glazen. Je kijkt strak voor je uit. Draait je om en blikt in het derde oog als in een duistere rede. Je zweet geschiedenis uit. Zweert van leven. Losse tranen lopen als kleine homunculi* voor je uit. Met vochtige contactlenzen beschouw je het leven. Je kunt niet…

Achter de duinen het overbodige landschap. Geronselde wolkenhorden. Strand dat langzaam zichzelf schept. In ouderwetse rieten strandstoelen zitten mensen te sterven, tatoes op hun geloken oogleden. Een enkel sigarettenrokend lijk lost op in rook. Een beroepshond met een bijbaantje snuffelt langs de vloedlijn. Vindt een kinkhoorn.…