Alle inzendingen van constance bongers

De helende meesters en meesteressen buigen zich over mijn welzijn ° ziekenhuisopname Het lijf is verzwakt en doodmoe Het ochtendritueel loodzwaar Ik zink in het bed op zoek naar nieuwe kracht ° koffieronde Ja Graag Mijn ogen vallen dicht Als ik ze open staat de koffie voor mijn neus Moeizaam en traag kom ik omhoog en is mijn hand…

Vogels vertrokken en vlinders gevlogen, bloemen bloeien in mijn hart. Niet geplukt en soms nog in de knop. Ik zag er tegenop, maar nu het blad is op zijn sterfst trekt de herfst zich bescheiden terug. Het winterweer maakt zijn rentree - het leven geurt naar winterpeen, naar boerenkool en bisschopswijn - brengt mist en ijzel met…

als de hartslag tikt de tijd weg onder huid en leden kleurloze leegheid dient zich aan als opgewonden klokken zich ontdoen van al hun veren er is niemand die kan weten hoe laat het werkelijk is onderhuids of buitenshuis of waar dan ook alleen de tijd die zal het leren…

Gestadig schrijdt de tijd. Zij jaagt voorbij door storm en regen langs 's Heren en langs stille wegen langs geboorte een verjaardag een examen langs diepe eenzaamheid en hemels samenzijn op weg naar de onontkoombare staat van de ultieme stilte van de dood. Niemand houdt haar tegen en dat terwijl ze niet bestaat. Het is van alle…

de spiegeling van haar ziel reflecteert niet in haar ogen een waas van ontoegankelijkheid verhindert een klare kijk op wie ze is ze ziet het niet totdat ze plotseling ontwaakt en weet dat het de ander is die zichzelf spiegelt in haar…

als dode mussen in de tuin de gestorven woorden onbesproken zwarte lakens waaronder het veilig schuilen is op een dag verduistert de zon de avond valt uiteen in sombere nachtgedachten en besluit ik de sterren terug te hangen in het heelal waarna de slaap ongehinderd binnensluipt…

roze bloemen uit jouw tuin wil ze denken bij de steen die zacht als was gekronkeld onder verdwaalde handen zal smelten pas dan zal ze huiswaarts keren of roept het tot haar: huis kom waar ik woon! de stenen zullen rollen in een hemels bed van zompig mos zachte vlokjes zullen dansen in haar hart haar adem gestold in de taal van…

de zwerfjongere komt thuis de straat en zwerft hij gaat en komt weer thuis de straat meedogenloos schijnt de lantaarn haar licht op zijn gezicht koud en stil de straat waarvoor hij gaat en is gezwicht voor spijt te laat…

het kind droomt van onbekende verten van onschuld en ultiem vertrouwen van donkere gestalten die zijn knuistjes doen ballen van intense angst onterecht de duisternis brengt licht dat zonder haar niet zou bestaan als de zon zijn kamer binnendringt op zoek naar kinderogen en de nieuwe dag zich openbaart ontwaakt het kind een…

Op haar pantoffels loopt Hendrickje Stoffels op het Museumplein waar ze wat uit wandelen gaat Verbijsterd staren de kunstminnenden naar het lege doek Maar Hendrickje is dan al verdwenen om de hoek * van de Van Baerlestraat…

uit de modder groeit de lotus naar het licht als het gelaat van een beminde die opziet naar de maan…

een vlucht zwanen tekent witte wieken in de zwaarte van de lucht eens droeg het meisje paarlen gevlochten door het haar nu staat ze daar en tuurt een koningsdochter in de rouw trouw aan haar lieve broers de wind neemt haar bittere tranen mee gevangen door gespreide vleugels gebaar van welkom in hun harten te lang getart…

stenig me met zachtheid en molesteer me met je hart pak een houweel en hak een pad van gouden spaanders kus de grond waarop ik loop en laat ons samen wachten op de nachtegaal…

haar laatste adem hangt nog in de kamer de tafel wankelt van verdriet boven wacht het veel te grote bed het kussensloop drinkt gulzig van zijn tranen de geur van eenzaamheid verspreidt zich door het huis dat is opgehouden thuis te heten…

voor de spiegel oefent hij het nieuwe woord dat sinds gisteren bij hem hoort weduwnaar zachtjes mompelt hij "ik voel me naar" morgen maar opnieuw proberen…

Het spoor scalpeert het landschap heerst en verdeelt groene weiden grijze oorden onherbergzaam wit Wagons vol onzinnige gedachten stiltecoupés zwaar van gedwongen zwijgzaamheid Razen onder lage luchten en hemelsblauwe daken van stad naar stad van klok naar klok gedragen door geduld van het ijzeren web Op het perron staat een man…

Het is bijna nacht als zij ontdaan van zwaartekracht gaat zweven Beneden weet ze alle mensen en ze kent ze de druktemakers de jaloersen de betweterigen die ze niet zo goed verdroeg De tegels van hun wijsheid liggen in scherven aan hun voeten Balancerend op het vinkentouw loopt ze - zichzelf trouw - een stukje met de maan en laat…

gekooid en gekluisterd lamgeslagen vlagen van gedachten serviel en murw die geen uitweg weten gebeten honden vleugellammen die zich minzaam lieten knechten en nu vechten voor hun vrijheid en niet weten hoe zichzelf te ontsluiten buiten in de strakke lucht kijkt een koppel vogels licht meewarig met gespreide vleugels…

nóg zindert zomer door mijn lijf wat niet de herfst verhindert zich al te laten horen met sporen van verkleuring met gras vertrapt door zomergasten met pas ontdekte paden een paddenstoel geeft smoel aan zachte plekjes in het bos waar mos wacht op de warme deken van gevallen blad opdat we zullen weten dat oktober transformeert en…

werp het voedsel uit het venster en eet van de zon spoel de wijn door de gootsteen en drink van de regen zie op naar de maan en slaap het geluk voel honger noch dorst en weet weer hoe alles begon…

en nu is ze dood bevrijd uit de klauwen van angst en kamp niemand weet hoe vaak ze is gestorven nooit meer bang…

een deel van Bekend Nederland krijgt oog om oog want (o)verspeelt zijn hand en tand het maken van Koningsliederen bleek kliederen met woorden lieden die zichzelf schrijvers achten groot genoeg zich aan een Koningslied te wagen meenden dit te klaren simpele teksten zonder taalgevoel en samenhang gecomponeerd voor vrolijk…

waar de witgejasten door de gangen ijlen en koortsigen dat doen in zieke bedden waar het leven in de aderen drupt en ademhaling wordt verlicht door zuurstof uit de muur waar naaldfetisjisten bij nacht en ontij monsters willen van je bloed dat is geen plek waar je wil zijn maar als de nacht valt en de witte engelen zweven door…

onder moeders paraplu beleeft het kind een déjà vu alleen de regen valt nog in het nu…

Scherp tekent de schollevaar zich af tegen de strakke lucht De visser in het bootje kijkt omhoog en zucht Voor zijn neus zal het zich ontvouwen: Hoe de scholver vol vertrouwen in het diepe water tast en weer opduikt met een snoekbaars aan de maat, de visser met zijn lege net en nutteloze dobber onverrichter zake laat Het lijkt hem dat…

verlangend naar stilte in tinten te vangen dient zij zich aan in groteske amorfie geen heimwee naar verre verlokkingen en ik - begerig - koester haar totdat de lokroep van de wereld haar laat ontsnappen vanonder mijn pen krachteloos tussen vinger en duim spinselen van hersenen en gedachten voeren oorlog in mijn borst moorden…

de dag wolkt en druipt nat van tranen de straat glimmend onder gehaaste schoenen op weg naar onvermoede troost onwetend nog het licht kent uur noch ongeduld en zwijgt de bron wacht op de juiste tijd…

opgedroogd zijn al zijn dromen verslaafd is hij en stijf en moe onder het loze dak vleit hij zich neer de donkere hemel dekt hem toe…

onschuld ontmoedigt de spiegel onder de koude kraan wast de man de geliefde van zijn handen - tevergeefs - wanneer zijn hoofd thuis zal komen hij weet het niet in haar omgewoelde bed sudderen zijn hersenen na zijn gezicht stroef van ranke vingers hij pakt zijn scheermes en hakt ze af zijn dunne huid wijkt uiteen het geheim…

Met stemverheffing deint rode wijn in pas gevulde glazen Een donderwolk daalt neer waar onenigheid blijft hangen in de zware lucht De warme lunch wacht koud op nutteloze borden Onaangeroerd het roerei en de champignons Ogen die vol angst in niet vermoede verten staren waar een palm van een hand neerdaalt op tafel die de polka danst…