Alle inzendingen van eric rosseel

de zon ontmant mij. zij striemt mij met gulden roeden. ze is wreed waarom toch? ja, ik heb de kruik gebroken languit gelegen in het riet in Rimbaud’s dronken boot maar waar en wanneer zelfs de zon heeft het nooit geweten toen horloges nog geen secondewijzers hadden en ik zonder verrekijker op pad trok het verleden deel was van het nu…

dek me toe, Osaya bevang me met je adem van hars sluimer in de drang van stilte draag me over aan de goden van weleer het is nacht, Osaya de sterren deemoedig bewaren het geheim van ons verlangen de wind zwijgt over ons lot beken, Osaya hier in het zand van de gestrekte woestijn tieren geen leugens hier is alles waarachtig en…

de tijd is aangebroken van de bosbranden in Zuid-Frankrijk en de gezinsdrama’s in Oostrozebeke pijnpunt in de samenleving familie en anderen, de hele poep trekt gehaast zuidwaarts laten huisdieren achter met wat vlees en een bakje vocht tijd zonder oorlogen zonder vrede en liefdesverdriet zonder bewaard overzicht geen zonen noch minnaars…

ik neem uit het medicijnenkastje een aspirine en een dosis filosofie die de stoelgang bevordert en helpt bij de afvoer van afvalstoffen zoals een wandeling op het strand het schuldgevoel doelmatig afweert neem ik vrede met het keukenwerk en dis gedienstig het avondmaal op want ik heb zo waar de schijn tegen kan niet even schuilen voor…

ik ben gehuld in het gewaad van een blinde speleman een waas van onzekerheden en verwaterd ongeduld ik schrijf in een spiegel krul de letters binnenste buiten jaag de woorden op tot een rapsodie een melodie van kwinkslagen en implosies zoek op de bodem het illusoire begin het nooit aflatende einde in een metafoor van cascades ik zie anders…

ik heb haar te boek gesteld als een opgezette vogel die niet fluit of zingt niet trekken kan naar het fel gekruide zuiden of als een machine of een verlaten goddeloos dorp in het dal daar beneden ik heb haar bekeken maar niet gezien betast maar niet echt gevoeld niet met haar gereisd in de koele ochtendmist…

de poesjes ze kruipen kopjesschuddend vanonder het lage afdak duikelen de ochtend in wassen zich in het tere zonlicht ze besluipen vroege merels en maken jacht op vlinders die uit koers zijn geraakt oeverloos en vlak hun wereld kent geen verborgen geheimen ze gehoorzamen braafjes het voorouderlijk instinct plegen geen overspel…

voor Marjolijn bleek als een edelman trek je door het landschap zonder god of besturingssysteem zonder licht op je fiets maak je de reis naar het einde van de nacht je merkt niet hoe de nieuwe morgen vrolijk is geen aanstoot neemt aan je wrange heimwee naar het mysterie van de roes de nevels van de zoete waanzucht hoelang heb je…

in deze botsing van ongelijke werelden breekt het woord barst en kraakt onder het olijk jolijt van eeuwige paradoxen levert enkelvoudige letters aan het edelachtbare Hof en de betere huizen geblakerd hun tradities en rijk verleden ogen en oren koloniseren gewetenloos de lamme hersenen beheren strategisch spraakkunst en bloedsomloop…

de nacht schraapt haar keel de klok struikelt over de uurwijzer de slapelozen likken bleek hun inwendige bloeding doch: vogelzangen ritselen reeds het ingetogen behang de trappen kraken feilloos in de morgenstond die zich pronkerig tooit met verkoolde sieraden ook mijn krachten schieten kuit Douwe Egberts wrijft zich de ogen uit…

voluit valt het doek de onwetenden verlaten de voorraadschuur handen bebloed zij krijgen wanhoopsplinters over zich heen sommigen keren op hun stappen terug vervloeken de vlag van het vaderland maar knielen voor de willekeur van meesters zij ontdoen zich van hun mantel ontbloten de borst toch zij zijn beschaamd al zij die onwetend zijn…

de reiziger staat stil hij overwelft de gehate vlakte hij wikt de taal van zijn herinneringen het lied des vaderlands de reiziger leeft in gemeenschap met uur, dag en tijd hij groet de nederige passanten en de bloemen aan het venster loopt gezwind over het water peilt de weemoed van de vissen hij bezielt geen plan stuurt geen kudden…

bewegen doe je in spreidstand en dansen op slappe vermoedens doorheen zand en woestenij over gegolfde daken heen oefen je vaardigheden weerloos en toch ongeschonden je kijkt me even in de ogen zet dan je weg verder kruist voorsteden en minaretten proef eigentijds stuifmeel je zengt in het zonlicht en zelden rook je een sigaret met de…

deze nacht neemt zichzelf tot vrouw wekt de doden uit de valkuilen van het niets ik sta aan de reling van een eindeloze brug wuif naar het nageslacht ongelukkig maar toch sierlijk val ik eindelijk en klinkt trompetgeschal ik neem met list en kompas mijn vaste positie in in de buurt van poolster en grote beer ziende leef ik verder…

de zee is wit de zee is rood likt en liefkoost duinen en gedachten witte vloed golft over me heen schuim op de lippen andersgeaard slijm uit het slijk van haar bekken ik begeef…

de Nacht is gevallen mensen drinken hun laatste glas komen op de rand van het bed tot inkeer tot zelfverminking leven wordt onzichtbaar gaat schuilen voor zichzelf. want het is oorlog winden rukken bomen aan flarden met hen de stilte van dromen in olie gedrenkt vliegtuigen slaan op hol scheren langs kerken en moskeeën. ik sta aan de…

in de ijle geheugenruimte raak ik ontroering verzoen me met de stand der sterren en andere mysteries toch alsmaar oog in oog met het pijnlijke oppervlak van de dingen met die stekelige en steriele verlangens. de nacht biedt amper uitstel.…

ik ben een dichter, geen mens van vlees en bloed de goede moordenaar de tand des tijds een zigeunerkoning Geronimo in ’t diepst van mijn gedachten, als een eerstejaarshopliet spring ik over woorden smoor de regels van de spraakkunst hoogmoed eist haar tol in het holst van de nacht (4…

de zwaluwen troepen samen voor de aftocht trekken met hun verleden naar het zuiden de vunzige lucht is drachtig van bange dagen onweerswolken nopen ons te wachten op de stille komst van nieuwe ijstijden wij die zijn uiteengerukt door het lot tellen in onze handen de schaarse sterren en onze voornemens voor de komende week we schreven brieven…

in de boter snijdt het mes de laatste snede de boer verkoopt zijn grond aan de eerstgeborene en legt zich te sterven in de verbrande schuur zijn dochter haar kleed opgeheven in het zurig hooi bidden volstaat al lang niet meer de vreemdeling kust de wilde deerne op de mond gooit ongevraagd een handvol zilverlingen op tafel wie wordt verraden…

mijn hersenen zijn weggevreten door het jarenlang gekweel van de voltallige vogels staren zich blind op de foto’s van vroeger zien het kind en verzinken in wroeging schrompelen tot mos de fakkel is doorgegeven aan ongeboren leven te oud om nog als leerling door het leven te gaan een vos die nieuwe streken leert de medemens verschalkt…

dagen druppelen voorbij de luwte legt zich al weken in de lengende schaduw benevelt het aan tucht gewende wachten als een schaar sluit ik dit hoofdstuk bemoei me niet langer met de delicate onderkant van het zijn bewaar voor mijn eindeloze vriend deze laatste litanie leg mijn hoofd in de mand bij de jonge poesjes…

vallen is zweven in het landschap aan draden geweven, is hijgen geperste longen in de avondmist spreken in morse met de onderkant van de brug de pijlers van de laatste grap voor de aftrap vallen is aarzelend op zij gaan voor het dode lijk op het voetpad spelen volgens andere regels…

uit de ruïnes rijzen zenuwen ze razen door de buizen van het huis kneuzen de ruimte waar mijn gemoed geduldig veinst slechts mijn gemoed te zijn en niet de bruisende bron van mijn gebundeld wezen ik sla op de vlucht voor de kraaien in mijn haar mijn woorden glijden uit vergeten mijn inborst te kneden ik sta op de rand bereid over lijken…

blinkt de bleke vrouw in haar tranen? ik was spoorslags door haar binnenland gereden had voren geploegd in haar eigenwaarde en haar zomerkleed mijn wreed vertoon lonkte naar haar jeugd vloekte binnenskamers heb haar als een jonge zeehond buiten spel gezet stil telt ze haar verdriet…

de verwenste dichter en ik zelf wensen u een aangename nacht een plaats onder het hemelgewelf zoals je ’t zelf zou hebben bedacht wij schrijven niet langer uit volle borst eerder vanuit de hondse onderbuik of vanuit een bijna ondraaglijke dorst dit allemaal tot eenieders verbruik zo nemen wij beiden plechtig afscheid met dit laatste welgemeend…

de muziek klinkt als stilte tussen ons het ijs is wak de avond teer de sjaal waarachter je verbergt je schroom is rood aangeslagen papier geeft mij geen kans is te vochtig van voorjaarstranen filosofie en aspirines ik smeek je tot bloedens toe dan: als zwart poeder bezink ik tergend traag val helemaal uiteen tot je heengaat…

de voorposten van haar verlangen verlaten als eersten het huis tussen morgen en dageraad het contact te krampachtig de onderhandelingen kil en stuurloos ik verborg me in de gordijnen strooide woorden zonder kloof te dichten nu drink ik op mijn eentje de wijn die ik gekocht heb voor tweeën verloren de voeling met mijn golflengte en mijn…

ik hou mij vast aan de reling steeds verder uiteen in onderdelen zwaargewond aan het hoofd woorden rijden zich klem in de korst van mijn keel ze hebben verleerd hoe een vrouw planmatig te bedaren het onvermogen is totaal verdwaasd kijk ik naar hemel en aarde mijn klamme voeten vatten vuur rook verast de kleur van mijn…

in de val brak ik ondermeer mijn keel zocht adem in een nabijgelegen herberg tevergeefs. Je was niet op de afspraak. gaten in mijn geloof lieten mij geen keus. uitgestoken ogen. zo dwaalde ik door het dal de vliegen afschuddend, een ongeneeslijke ziekte. mijn moeder van weleer, op de trappen, zong een vermaledijde melodie bleek…