Alle inzendingen van kerima ellouise

met mijzelf slaap maar zeg ik tegen haar ik sluit mijn ogen wil ik wel met droogte mijn lijdend lijf ingaan ze heeft geen woorden nodig 't afsnijden van de tijd 't besef dat een terugkeer misschien onmogelijk is ik draag het zand van de nacht naar het afscheid, het wanhopig zwijgen volgepakt met knars en kanker zal ik een briefje…

avondronde de dokter komt hij glimlacht en vlindert met zijn hand over haar brandende huid zij knikt, uitgeput, uitgedund door woorden die achtergebleven zijn zij zwijgen samen een dialoog net zolang totdat zij nog een paar keer wakker schrikt…

de salon de ijzeren kast diep dankbaar vult zich langzaamaan appeltjesgroen, koraalrood, roze en hemelsblauw liever, heviger, zachter kan het niet voorzichtig spreek ik leuker uit zwart is geen kleur, hoor ik iemand zeggen de geur van koffie lokt mij naar binnen de kamer is als een landschap waarin haast elk dier opschrikt…

gedateerd verderop, in de gang, staat een oude vrouw voor een witte, steriele deur haar haren hikken scheef tegen haar linkeroor ik ben teruggekeerd van de zee, zegt ze het water heeft op mij gewacht het lijkt alsof ze naar de horizon staart wie ben ik, vraagt ze haar schaduw valt, vlak en verslagen ik kijk haar aan en hoor de meeuwen…

daar lig je dan het gedruppel meet zich naar leven en sterven uit een geelachtige stenen muur -waarachter gelijke kamers zich opmaken- ontwaken vogels die onverstoorbaar vliegen door zelfbeklag heen vloeistof zoekt een weg, schept stromen en gedachten en plant giftige vergeet-mij-nietjes langs de vlinder rond mijn hals het verschoonde…

van binnen naar buiten de deur valt achter mij dicht op dat moment kan ik geen warmer woord bedenken dan zijn naam ik struikel over verwondering opnieuw de authenticiteit van zijn hart en handen trekt me overeind wrijft over mijn kale kop wanneer hij de blauwe plekken - van angst en 't lage zelfbeeld- uit mijn hoofd trekt…

de strijd begint waar je loopt, slaapt, eet wat en wanneer staat op de lijst het agressieve blootleggen beheerst het lijf omzwachteld door zwart MRI's in, scans uit -en gangen door de grauwe stilte en wat nog rest alles is wat rest: het hoofd en de geur van angst die opnieuw scharrelen door aders en kamers van het huis…

nu de lucht geklaard is, laat ik d’aarde los én... misschien ben ‘k morgen, al voorbij de zon mag ik jou nog even dragen, voor ik gewichtloos word of wil je nog wat praten, over die mooiste nacht, toen jij mij vleugels gaf nu de lucht geklaard is, laat ik alles los jij tooide mij met vleugels, hoog en wijd gespreid zodat ik m’n hele…

muren spuwen 't vocht uit dat zich schuilhield achter schilderijen en honderdjarige spiegels zij is zich bewust van het vreemde geluid het kan niet voorkomen worden dat weet ze, ze woont hier al zo lang in deze kamer waar alles sterft woorden die op haar gekromde rug wachtlopen verdrinken in schimmel en schilfers met nagels bekrast…

ik ween om het zwijgen om de nacht die zijn zwarte slagader toont diep in het lichaam mij verbindt met het meest nabije voel ik nog het kloppen in deze stroom van stoïcijnse duisternis die elke waarde breekt zich wijdvertakt langs wanden van tijd vandaag of morgen zal ik mezelf herkennen wanneer ik midden in de nacht word wakker gemaakt…

hij kantelt de platte steen om en om en om wit als een bevroren winter wat had je dan verwacht vraagt een stemmetje ik ben de tijd niet, tijd komt uit verlies, ik draag enkel de tijd als je mij meeneemt, verandert er niets er volgt een ketsend geluid beiden verdrinken, huiswaarts tegen de klok in…

weerleg mijn droefheid niet wanneer het winterlicht langs koude daken druipt naar een stil woord dat langs het raam omhoog kruipt in de lucht staart alsof het de vlucht van wolken wil volgen om vervolgens in mijn oog te breken door een ijzige korrel door jou, door mij onuitsprekelijk verzwegen nu is het duidelijk hoe de tijd aan…

nu je niets meer hebt, zeg je dobbel je elke nacht met de waanzin je trekt je jas aan en weer uit en weet niet waar je de binnenkant moet laten je rolt je op en de vrouw die je geworden bent beschermt de vrouw die je zou geweest zijn als die spreekwoordelijke vuisten zouden gezwegen hebben het is zo vreemd zeg je de leegte…

ik kan je in deze vervallen kamer tegen het licht houden in het zwijgen fluisteren dat je de terugkeer kan omhelzen je kan ook blijven schuilen in de donkerte van november, treuren omdat je alleen maar de stilte hoort die jou berooft van vlinders zoals een weeskind, op zoek naar verbinding kan je niet een beetje bewegen naar leven…

haat wordt weggevoerd trein na trein er is zoveel stilte te verdragen zoveel geschreeuw en voeten die over hen heenlopen het aanzwellend geluid houdt niet op vrouwen die de dood proberen te ontwijken stikken in het gebed kinderen verliezen hun taal als uitgehongerd ongedierte enkel de lage, stenen muur blijft staan 'nie zapomnij…

ik heb gestreden ik heb gevochten ik heb woorden uit hun omhulsel gehaald en ze in de holte van de nacht verzameld nooit heb ik er een vogel horen fluiten wanneer de maan van mij wegging laat en leeg ik heb gebouwd ik heb gebroken de tocht naar morgen in levende ogen en in het gevraag naar wie we met zijn tweeën zijn ik heb mezelf…

ik kijk nog een keer om en zie uw assen vallen alsof ze nog even het gewijde gras willen borstelen zoals de wind doet met de fiere boom voorbij uw nu gesloten vensterruit U praatte graag en met de handen even opgeheven kwam niet alleen Goethe weer tot leven maar ook uw pijn, nooit aflatend, met vragende vingers naar oorlog en kinderjaren meer…

er komt een maand van stilte aan het is raar om dan voor even te vergeten dat het soms pijn doet, het koud te hebben wanneer er geen antwoord komt ik draag het voor een tijdje mee trek door straten waar men heeft gehuild jarenlang bloemen liggen open, de bomen, roerloos zwart murmelen over reizigers en een tollenaar ik kan niet,…

we voelden dat koele briesje over ons heen zeiden dat dit alles was wat we nodig hadden deuren en ramen werden opengezet onze zomerziel zong wrevel weg we beantwoordden elkaars vragen stil soms verleidelijk tussen de nergens eindigende lakens van de nacht maar ach, wat wisten wij van elke schakeling, spanning samen en nooit meer…

is dit het beeld waarnaar ik zoek een verzameling van bloemen -uitvergroot- om makkelijker thuis te komen regendruppels die me vertellen over vorige liefdes, warm in mijn hals en later, opdat ik niet zou vergeten, naar een stil woord verhuizen beneden in de kamer te groot om niet eenzaam te zijn te klein om de nacht en de koude…

ineengedoken en weer maakt zij zich gereed om als herinnering te leven ontvormd door het onzichtbare van het hart en een schrijnende leegte gebruikt als gemis van ontklede ogen en sidderkrijt over klare huid ze weet, haar geur is vreemd en haar lijf slechts bruikbaar in donkere oksels en als voedsel voor de nacht enkel…

ik stapel ze op er zijn er nog genoeg zo vroeg in de ochtend deze schelpen, wat men ook beweert, zijn geruisloos het zand echter spreekt over het liefste en het strand lijkt leeg alles is voorbijgaand, zeg ik en wachten is verloren tijd een meeuw kijkt mijn kant op de zon droogt haar vleugelpunten de noordenwind zal haar…

je leeft in mij en sust mijn kreten duizend malen stiller dan 't verlopen tij, neergeveld door 't verleden het water en later de wind en het zee-licht kind wanneer zijn ze omsloten door het zilte schuim verstoten en wanneer is alles zo gebleven de wonde die 'k voel kloppen en het levenslange vrezen ze leeft in mij bij eb en…

wat is er vreemder dan een mens die de kleur van een boom met bloesems beladen onbegroet voorbij gaat zich vastklampt aan het knappen van takken, het kraken en dwalen van de stilte en halverwege de hoop verdrinkt in een vijver, net naast het lelieblad dat witter dan sneeuw wordt in een winters vers jij, antwoord je want jij trekt…

in het papier is er een muur het houdt de letters op afstand woorden die niet geschreven kunnen worden, woorden die nog nooit bij elkaar hoorden zoals - ik mis je - ik streep ze door mijn liefste verdriet is een gesloten toekomst wellicht wordt dit alleen in poëzie begrepen zoals een treurwilg die met zijn trieste vlagen te…

grenzen liggen als kadavers in de leegte van zijn verwrongen denken als verdwenen boven een vruchteloze vlakte waar noch huis, noch haard een kans krijgt om te overleven alleen hij profileert zijn dag; gulzig en onuitputtelijk als vraag en antwoord tegelijk als een handtekening waarin -wij- in de ik-vorm geschreven wordt enkel een…

hoe voelt het om weg te zijn, om nooit meer gezien te worden om te weten dat tijd alles zal wissen en dat je aan de dood om een uitzondering vraagt is het niet zo dat door te tellen tot oneindig alles elkaar aanraakt zacht of stormachtig traag en dan weer razendsnel is er een herinnering of nog iets van het onbewuste van wat wij…

de lakens liggen losgewerkt zoals het zwijgen dat wakker wordt wanneer ik 's morgens in bed lig zou ik de gordijnen openschuiven om het gesprek te zien dat we nooit hadden je zien binnenkomen, de kleren op de stoel, weggegaan lach maar, want wat is groter dan de waarheid kleiner dan de hand die je tegen mijn wang hield het troebele…

is het zo bedoeld zoals jij stilte draagt een nevelige jas onverschillig en zonder rouw die om naaktheid lacht en jou en mij 't gebroken licht aan mijn voeten dat voorbij trekt, wegkruipt in dicht geboomte en gedaalde dagen de vragen die ik waag, vanzelf weer overgaan als gerafelde schaduwen en gescheurde deuren is het zo bedoeld…

vogels vluchten uit de stilte van het huis zelfs verborgen zwervers sluiten 't gemijmer in de ramen en 't geschrijf naar hun geliefden die het verleden vulden toen de bomen nog rechtop hun handen op de horizon legden planten verdorren vanuit alle hoeken hun geroep wordt niet meer beantwoord en zelfs de buien worden naar een botte kist gedragen…